Maalesef sadece sağlam bir kalbe değil, aynı zamanda sağlıklı bir beyne de sahibim.
Kendimizi "iyi" veya "kötü" olarak etiketlemeye çalışmaktan vazgeçip açık bir yürekle kendimizi kabul etmek. Kendimize tıpkı iyi bir arkadaşa ya da hatta bir yabancıya göstereceğimiz türden bir nezaket, ilgi ve şefkat göstermek. Maalesef kendimize, kimsenin davranmadığı kadar kötü davranırız bazen.
...
Kendinize şefkat göstermenin başkalarına şefkat duymak kadar önemli olabileceğini hiç düşünmemiştim. Diğer insanları gerçekten önemseyebilmek için önce kendimize değer vermemiz gerekir.
Maalesef gerçek şu ki, beklediğimiz "şeylerin" pek çoğuna sahip değiliz. Zaten sahip olsak, onları arzulamazdık.
Maalesef aile travmaları kuşaktan kuşağa geçme ve ebeveynle çocuk arasında yeniden can bulma eğilimindedir. Bu durum, aileden biri travmayı sonlandırıncaya ve bilinçli bir şekilde bu acı verici duyguları yönlendirinceye kadar duygusal açıdan acı çeken ve olgunlaşmamış nesiller yaratır.
İnanç bir ihtiyaçtır, su içmek gibi. Ama insanlar bedenlerinin suya ihtiyacı olduğunu gözetmeksizin sadece bir şeyler içmek adına önlerine konan çay, gazoz artık ne varsa onu içerek susuzluklarını giderebiliyorlar, bu ne gibi biliyor musun? İnanca ihtiyacı olan bir ruhun, imanını beslemek için önüne konan ne varsa sorgulamadan kabul etmesi gibi. Yani maalesef inananlar da her zaman imanlarını besleyecek şeyleri seçmeyebiliyorlar.
Sayfa 457 - EverestKitabı okudu
