Hayır,bu dünya mutsuz insanlarla dolu desem abartmış olmam herhalde. Yine de utanç duymadan ‘topluma’ gösterebilecekleri sefaletlere sahiplerdi. Toplum ise onların bu gösterisini hemen anlar ve onlara sempati duyardı.
Fakat bunu yaparken de romanın ezici mesajını görmezden geliyoruz. Başka birini tanımanın imkansızlığını.
Yanı,anlamanın ve anlaşılmanın imkansızlığını.
Her şeye evet diyen birinin sonunda ruhunun bedeninden ayrıldığını,hayatını başkalarından korkarak;ama bununla yüzleşmeden ‘soytarılık’ yaparak kaçmaya çalışması sonucu bir hayatın nasıl perişan hale gelebileceğini gösterdi. Sonundaki yazar kendini,bir karakter ve başka bir karakterle bağlaması ve varoluşla ilgili düşündürmesi de epey ilgi çekiciydi.