İçimdeki ateşi yakan adama ithafen."Gözlerim hep dağın göklere varan zirvesine aldanıyordu, kimin aklına gelirdi kalbinde yanan ateş."
İnsan kalbini unutup gözlerine aldanıp duruyormuş. Bu kadar saf yalın bir dil insanı yeryüzünden alıp derinliklere, en derine götürüyor. Dili dimağı tutuluyor. Akın akın çarpıp dalıyor ve arkasında bu dünyadan kurtulmuş bir görüş bırakıyor.
