Kötülük korkulacak bir şeydir ve tarih boyunca, göreceğimiz üzere, en yoğun kötülüğü temsil ettiği düşünülen düşman içerideki düşmandır: Tıpkı bizim gibi görünen, bizim gibi konuşan ve bizim gibi olan düşman.
Derler ki, duygusallık ve zalimlik, bir madalyonun iki yüzüdür. Bunda bir gerçeklik payı olsa gerek.
Okur Takip Önerileri
Merve tekrar paylaştı.
“Sırf insanları memnun etmek için bazı şeyleri yapmak ve bazılarını yapmamak için harcanan çabaya hırs denir, özellikle genelin hoşuna gitmek için kendimizin ya da bir başkasının zararına olacak şekilde birtakım şeyleri yapmaya ya da yapmamaya karşı gösterdiğimiz güçlü çabaya; ama başka durumlar söz konusu olduğunda aynı çabaya genellikle insaniyet deriz. Ayrıca ben başkasının bizi memnun etmek için gösterdiği bir davranışını hayal ettiğimizde duyduğumuz sevince övünç diyorum; buna karşı aynı kişinin hiç hoşlanmadığımız bir davranışını hayal ettiğimizde duyduğumuz kedere kınama adını veriyorum.”
Ah evet, korku ya. İnkar edebilse edecek ama korku su götürmez bir biçimde orada, ağzının kuruluğunda ve bağırsaklarının gevşemesinde.
Ve işte bu sözle kendini gerisingeri cehennemde buluyor.
…ve şimdi de yeni rolüne, zihin arkeologluğuna soyunmanın sırasıydı.
Taşlar işitip göremese de
Her biri hafifçe iç çeker ‘Hatırla beni. Hatırla beni.’
Pençeleri olmadığı için kendine iyi diyen insanlardan biri olmasını engellemeliyim.
Şehvetin korkuyu yatıştırdığını öğrendiği güne kadar korkusu ham ve dehşetliydi. O yüzden şehveti zihnine buyur etti ve acımasız bir rakip olan şehvet, çok geçmeden diğer düşünceleri gölgede bıraktı.
Ağacın büyüyebilmesi için fırtınalı havalara ihtiyacı vardır. Yaratıcılık ve keşifler acı çekmenin sonunda gelir.
Daha az acı istiyorsanız stoacıların yaptığı gibi küçülmeli ve daha yüksek zevklerden vazgeçmelisiniz.
Zamanın hapishanesinden kaçış yok muydu? Ah, keşke yeniden başlayabilse!