Hem kitaba hem Afgan çocuklarına değinmek istiyorum. Kitapta fazlasıyla yer almış bu konu ve beni çokça hüzünlendirdi. Öncelikle kitap bu zamana kadar okuduğum beni en etkileyen kitaptı sanırım. Hem hüzün, hem pişmanlık, hem gerilim bir çok duyguyu bir arada hissettim. Sanki kitabın içindeki bir karakterde bendim ve elimden bir şey gelmediği için kendime kızdım. Bunu hissetmemin sebebi hala Afganistan' da çocukların aynı zulmü yaşıyor olması :( Çoğu incelemede bu konuya çok değinilmemiş ama kitabın gidişatı aslında bu konunun üstünden gidiyor.
Spoiler vermeden kısaca bahsetmek istiyorum. Baş rollerde Emir, babası, Hasan ve Sohrab var. Sevgisiz büyüyen bir evlat babasına yaranabilmek ve gözüne girebilmek için kendine her şeyi yapabilmeyi mübah kılmış bir Emir, dostu tarafından sırtından vurulmuş bir Hasan ve ne kadar hayal kırıklığına uğramış olursa olsun yine de dostunu çok seven ve ona sonsuz vefakârlığı olan bir Hasan... Bide ömür boyu pişmanlık duyulan hatalar. Bu kitapta kendimizden çok şey buldum. Kitapta fazlaca betimlemelere baş vurulmuştu. Kitabın konusu çok güzel ilerlese de betimlemelerin gereksiz çok olması beni biraz sıktı. Ama ilerleyiş hiç beklemedigim şekildeydi. Olacakları tahmin etmek zordu. Hasan'ın ve Sohrab'ın yaşadıkları içimi çok acıttı. En acı olansa hâlâ orada bu zulme uğrayan belkide binlerce çocuk var...
Sana sıkıca sarılmak isterdim Sohrab...
Okuyacaklara bol keyifli ve hüzünlü okumalar...
Fıtrat Pedagojisi 
Hatice Kübra Tongar