Michael Ende

Momo, aylar öncesinden Mathmazel'in etkili incelemesiyle kalbimde yer etmişti. Hele çocuklarla alâkalı bir konuysa benden kurtuluşu olamazdı.

Roman her ne kadar masalsı bir okumaya sahip olsa da, büyüklerin de düşünme yetisini harekete geçiren tarzda bir kitaptır.
Otuza yakın dile çevrilerek dünyanın her yerinde okumaya sunulan kitap ayrıca "Alman Gençlik Kitabı Ödülü"ne de lâyık görülmüştür. Merak konusu olması için bu özellikler bile yeterli sanırım, öyle değil mi?

Eserinde, çağımızın en önemli sorunlarından biri olan insan ilişkilerinin; zamanın kötü kullanımıyla nasıl yozlaştırıldığını ele alan Michael Ende, Momo sayesinde bizlere yaşama dair bazı şeylerin farkındalığını yaşatıyor.
...

Momo sadece romanın kahramanı değil insanların, çocuksu yanını ve bununla beraber vicdanını da temsil ediyor.
Aslında benim gözümde vicdanın diğer adıdır çocuk... İkisini birbirinden ayırmak, özelliklerinin benzerliği itibariyle gereksizdir. Saflığın ve temizliğin öznesi olmakla beraber, dışardan yapılan her negatif etkiyi de birden kabul etmedikleri gibi; zaman içinde kabul etseler bile, ona göre değişim gösterirler.
Değişime uğrayan her çocuk veya vicdan ise dışarıya yansıttıkları olumsuz durumlarıyla, geleceğin ipuçlarını veriyor bizlere ki, bu da aldırış etmeme lüksüne giremeyeceğimiz kadar önemli olmalı bizim için ama... İşte...
...

Diğer taraftan kitapta konu olan duman adamlar ruhlara uyguladıkları baskı ile; insanların bazen hortlayan gaflet anlarına dikkat çekiyor hatta o anlarını temsil ediyor bence...

Momo'nun duman adamlara karşı ortaya koyduğu mücadeleyi, fantastik bir şekilde işleyen ve masalsı anlatımı sayesinde gayet akıcı bir özelliğe sahip olan bu macera kitabını, okumaya değer bulduğum için herkese tavsiye ediyorum.

Okumanın ötesinde bir şeyler vereceğine inanıyorum. Keyifli ve durup durup düşünmeli okumalar dilerim.