Michael Ende

Ne yazık ki işte sen de hala yaşıyorsun!

"Daha çok para kazanıp, daha çok harcıyorlardı. Fakat yüzleri asıktı, yorgun ve keyifsizdiler, gözleri dostça bakmıyordu."

Momonun arkadaşları da bu yeni uygulamadan kurtulamadı. Mahallelerine göre birbirlerinden ayrı depolara kapatıldılar. Artık buralarda akıllarına estiği gibi oynamalarına olanak yoktu.
Oyunları onlara bakıcıları öğretiyor ve bu oyunlar hep yararlı bir hizmet şeklinde oluyordu. Ama bu şeyler olurken de bazı şeyleri unutmaları gerekmişti: sevinmeyi, hayal kurmayı ve heyecanlanmayı unuttular.
Çocukların yüzleri yavaş yavaş küçük birer zaman tasarrufçusuna benzemeye başladı. Kendilerinden beklenen şeyleri asık yüzle, can sıkıntısıyla ve düşmanca tavırlarla yapıyorlardı. Kendi hallerine bırakıldıkları zamanlardaysa ne yapacaklarını bilemiyorlardı. Akıllarına hiçbirşey gelmiyordu.
Bütün olanlardan sonra yapabildikleri tek şey gürültüydü. Bu da öyle şen şakrak sesler çıkararak değil, vahşi ve kaba seslerden oluşuyordu.

Hayatta en tehlikeli şey,gerçekleşmiş hayallerdir.