Lilith
@minnakcekirge
Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk hiçbir yere gitmiyor...
17 Kasım 2000
121 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım, kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım…
Sayfa 594
durup dinlenmek nedir bilmeden, her işin peşinde koşturan bir insansın sen…
Sayfa 165
Çünkü onu yola getirmek için itip kakmak değil, okşamak gerek. İnsanlar, hele çocuksalar, itip kakmakla yola gelmezler…
Sayfa 163
Okur Takip Önerileri
Hiçbir eksiği bulunmasın diye bakacak olursak, dünyada kaç tane iyi insan kalır dersin?
Sayfa 163
Ömrünü… acınası bir yaşam sürerek geçirdi…
Sayfa 162
Sorun şu: Dürüst, duygulu insanlar içtenlikle her bir şeylerini söylerler, iş adamları ise kulak kesilir, duyduklarını çıkarları yönünde kullanırlar.
Sayfa 152
Sen hep benim aptal olduğumu söylerdin, ama inan azizim, benden de ahmak olanlar varmış!
Sayfa 136
Ama şu anda hiç kimseye, hiçbir şeye ihtiyacım olmadığını anlıyorum... Anlıyor musun? Hiçbir şeye... Kimsenin, hiç kimsenin ne yardımına, ne ilgisine ihtiyacım var... Ben... yapayalnızım...
Sayfa 135
“ madem gidecektin, ne halt etmeye geldin? “
Sayfa 135
Kendi kendimi yiyip bitiriyorum, acı çektiriyorum kendime. Üstelik ne yaptığımın da farkında değilim…
Sayfa 133
Yapayalnızlığın, tek başına kalmışlığın sonsuz acılar veren karanlık duygularıyla doluvermişti birden yüreği.
Sayfa 125
“ Yoksulluk ayıp değil ki azizim “
Sayfa 122
Yüreği öylesine çarpıyordu ki, göğsü çatlayacak gibiydi.
Sayfa 111
“ Aman Tanrım! Çıldırıyor muyum yoksa? “
Sayfa 95
Hastalık mı suçu doğuruyordu, yoksa suç mu kendi yapısına uygun, hastalığa benzer bir şeyleri geliştiriyordu?
Sayfa 87