Miss Eden
@mrseden
ASOİU
554 okur puanı
Kasım 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Her zaman beklenmedik olayların en kötüsüyle karşılaşmak korkusuyla yaşadığımdan; her koşulda, daha önce davranmayı denedim: Tam ortaya çıkmadan kendimi felaketin içine atarak.
Kendimizi herkesten üstün tutmamız boşunadır. Yine de düşündüğümüzde çok nefret ederiz birbirimizden. Bir bilgenin bize öyle garip görünmesinin nedeni, bütün insanlar gibi bizzat kendisini beslemek zorunda olan o insanın nefrete bulaşmamış gibi görünmesidir.
Acılarımızı birine ancak acı çektirmek için itiraf ederiz, onlara katlansın diye. Eğer onu kendimize bağlamak istersek ona sadece soyut acılarımızı söyleriz, bizi seven herkesin içtenlikle benimsediği acıları
Okur Takip Önerileri
Bir uykusuzun, her gün çarmıha gerilmesinin yanında, İsa'nın bir kerecik çarmıha gerilmesi nedir ki?
Cennet dayanılır gibi değildi, yoksa ilk insan kendini ona alıştırmış olurdu. Bu dünya da ondan aşağı kalmaz, çünkü burada cenneti özlüyoruz ya da ondan başka bir şey umuyoruz. Ne yapmalı peki, nereye gitmeli? Hiçbir şey yapmayalım, hiçbir yere gitmeyelim. Hepsi bu kadar basit.
Nerede duyumlarım? Yitip gittiler ... ben olarak. Ve bu ben, uçup giden bu duyumların toplamı değil de ne?
Herkes gibi davranıyorum, hatta en çok tiksindiğim insanlar gibi. Ancak, iyi ya da kötü, yaptığım her eylemi içim yanarak telafi etmeye çalışıyorum.
Ölümün bizim için ilginç bir yanı kalmadığında ve ondan hiçbir şey elde edilemeyeceğini düşündüğümüzde, doğuma geri çekilir, dipsiz bir kuyuya haykırmaya başlarız.
Uzun yıllardan sonra birini ilk kez gördüğümüzde, saatlerce hiç konuşmadan karşılıklı oturmak gerekecektir: Acı sessizliğin gölgesinde kendi tadını çıkarabilsin diye ...
Bir düşünce, bir varlık, insan biçimine bürünen ne olursa olsun, yitirir kendini biçimini, tuhaf bir şeye dönüşür. Ulaşılan en son noktanın yoksunluğudur bu. Mümkün olanın yakasını asla bırakmamak, geçici sonsuzlukta yangelip yatmamak ve doğmuş olduğunu asla unutmamak gerek.
Özgür olmayı, çılgıncasına özgür olmayı sevecektim. Bir ölü-doğmuş gibi özgür!
İşlerin iyi gitmediği ve çaresizlikten beynimin çırpındığı her durumda, dayanılmaz bir haykırmak arzusuyla çılgına döndüm. Hangi basit felaketlerin reformcuları, yalvaçları ve kurtarıcıları ortaya çıkardıklarını sezdiğim zamandır bu.
Çocukluktan beri; her kaynaktan, her eylem ve olaydan bağımsız saatlerin akışını, ait olmadığı zamandan çözülüşünü, özerk varoluşunu, farklı konumunu, egemenliğini ve baskısını duyardım. Kendine özgü işlevinin gereğini yerine getirmeye direnen anlardan kaçacak durumda değildim artık. Boş evrenin karşısında, ilk kez o öğle sonrasının elimizden yitip gittiğini apaçık hatırlıyorum. Zaman benim harcadığım anları varlıktan söküp alıyordu.
Altmışıma kadar bildiğim şeyler yirmisinde öğrendiğim şeylerdi. Bir ömrün, bir arayışın boşuna geçen kırk yılı
Kendi derinliğinde Tanrı kadar çırılçıplak, zavallı olmaya can atmak!