Kusurumuz yüzümüze söylendiğinde depresyona giriyor, eleştiri okları bize değince zıvanadan çıkıyoruz. Hep mükemmel insanı oynuyoruz. Rolümüzü unuttuğumuz satırlarda ümitsizce bir suflör arıyoruz çevremizde. Bulmakta da pek zorlanmıyoruz. Bir kitapçının rafından, bir seminer salonundan ya da bir reklam panosundan "Sen mükemmelsin" diye fısıldıyorlar kulağımıza hemen. Ve oyuna devam ediyoruz.
...Sıfatlar hep olumlu, zaafların öznesi hep gizli...