Gece gece şuraya 
Stephanie Garber kitapları hakkındaki düşüncelerimi dökeceğim. Altı kitabını da okudum ve yeni çıkacak kitabını pek hevesli olmasam da bekliyorum (sadece scarlett ve julian sahnelerini okuyacağım, eğer sahne verirse)
Caraval ilk olarak bu kitap beklentisiz okuduğum kitaplardan biriydi. Okuduğum zamanı dün gibi hatırlıyorum. Kasım
Bu koskocaman geçen dönemde o kadar çok şey anılarımız,mutlu anlarımız oldu ki.Unutmak mümkün iken imkansızlaştı..
Deniz dalgaları gibiyim bugün
Sen aklıma gelirsin gülüşlerim vurur kıyıya
Ardından Yokluğun sarar her yanımı yapışan kum taneleri gibi gözlerim kan çanağı sonra mutlu anlarımız gelir aklıma deniz köpüğü gibi ardından gidişin terketmelerin gelir aklıma boğazım düğüm olur işte o son dalga herşeyi alıp götürür....
*Ezo31
“O zaman aşk ne peki? Ses tonun, gözlerin, ellerin, dudakların, sessiz anlarımız, sözlerimiz. Sönen ışık, tekrar yanan ışık. Aramızdaki tek bir tebessüm. Bilginin arayışı içinde, biz değişmemişe benziyorken gecenin gündüzü yaratışını seyrettim. Ey tüm aşıklar, yalnız tek bir aşık ağzın sessizce mutlu olmayı vaadetti. Uzağa, uzağa, der nefret; yakına, yakına, der aşk. Bir okşayıştır çocukluğumuza yol gösteren.”
“O zaman aşk ne peki? Ses tonun, gözlerin, ellerin, dudakların, sessiz anlarımız, sözlerimiz. Sönen ışık, tekrar yanan ışık. Aramızdaki tek bir tebessüm. Bilginin arayışı içinde, biz değişmemişe benziyorken gecenin gündüzü yaratışını seyrettim. Ey tüm aşıklar, yalnız tek bir aşık ağzın sessizce mutlu olmayı vaadetti. Uzağa, uzağa, der nefret; yakına, yakına, der aşk. Bir okşayıştır çocukluğumuza yol gösteren.”
“O zaman aşk ne peki? Ses tonun, gözlerin, ellerin, dudakların, sessiz anlarımız, sözlerimiz. Sönen ışık, tekrar yanan ışık. Aramızdaki tek bir tebessüm. Bilginin arayışı içinde, biz değişmemişe benziyorken gecenin gündüzü yaratışını seyrettim. Ey tüm aşıklar, yalnız tek bir aşık ağzın sessizce mutlu olmayı vaadetti. Uzağa, uzağa, der nefret; yakına, yakına, der aşk. Bir okşayıştır çocukluğumuza yol gösteren.”
Alphaville (Jean-Luc Godard, 1965)
İlk Cemre
Benim var ya, herkesin de kendine özgü cemresi vardır diye düşünüyorum.
Bazılarının belki henüz düşmemiş sandığı, bazılarının bildiği, beklediğini bulduğu.
Her güvenişin ardından, insancıl hayal kırıklığı yaşamadan.
O, bunu nasıl yapar duygusunu yutkunmadan.
Ne düşmek ne de kimsenin düşmelerini seyretmeden.
Elimizin yettiği kadar yeri düzeltip, nefesimizin yettiği kadar dua ekleyerek, yaşanan tüm sıkıntılı anlara derman, yaralara şifa niyetiyle eksik yanlarımızın son bulduğu..
Umarım ilk cemre sabahında güneş doğduğu andan itibaren aldığımız her nefeste şükredecek sayısız güzel anlarımız ile birlikte;
Düşüşünden tek mutlu olacağımız şey de cemre'ler olsun..
youtu.be/v47y4yjW8ag