Hey!
Siz -ben,siz,onlar,bizler..-;
Yaşamak için yanıp tutuşan, hemde yaşamak isteyip nasıl farkına varamıyor(uz)sunuz?
Yoksa kendi devrimimizi yapmaktan mı korkuyoruz?
Bir takım mutlu anlarımız, bürokrasiye, inanç sistemine, çevremize zarar mı verir yoksa?
Yoksa, yoksa, yoksa..
Sanmayın, devrimin sonunda mutluluk var! Devrim, sadece başlangıç. Başında, ortasında, sonunda, mutluluk, acı, keder, hepsi var! Ama bizim seçimlerimizle var! bize dayatılan, yaşanılması istenen hayatlarımızla değil, bize ait olan! Aslolan kendi benliğimizin farkına varmak, ne isteyip, ne istemediğine, kurumların, kuruluşların, toplumdan ziyade kendimizin karar vermesidir.
Nitekim, Emma Goldman, Anarşizmi, mülkiyet, hükümetler, kurumlar, militarizm, evlilik, aşk, ifade özgürlükleri, basın-medya ve din ile birlikte görüşlerini bu fikir üzerinden eleştirmiştir. Konuları eleştirirken özellikle cinsiyetçilik yapmaktan kaçındığını ifade etmeden geçemeyeceğim.-En azından kendime göre demek istiyorum. Yani feminist bir yapısı olsa da, özellikle ilişki ve evlilik üzerine, kadın-erkek'in rolünü, düşüncelerini eleştirmiş-
Ve sizler, bir gün devriminizi yapmak istersiniz, bakış açısı yakalayabilmek için, okuyabileceğiniz-hatta bazıları için baş ucu kitabı dahi olabilir- etkileyici bir eser.
Keyifli okumalar.
Başkalarının Acısına Bakmak
-
