Benlik çatışmasının ve varoluşsal krizin ancak bu kadar güzel anlatılabileceği bir eserle selamlıyorum sizi.
Max Frisch’in hayatın sıradanlığına ve beyhudeliğine katlanamayan otuz yaşındaki bir adamın varoluşunun sınırlarını zorladığı bir kendini arayış hikâyesi olan “Sessizliğin Yanıtı” ile.
Yazarın kendi yaşamından da doneler barındıran bu eseri, heba edilmiş bir hayatın tek sorumlusunun o hayatın sahibi olduğunu gösteriyor bize.
Yaşamı, sadece ona biçilen giysilerden ibaret olan, “elalem ne der örgütünün” kalıplarının içine sığmaya çalışan, ritüeller hengamesi içinde boğulan hemen herkesin hayatında en az bir kere olsun “Dur!” dediği keskin hayat dönemecinden selam veriyor Frisch.
Tam da bu noktada çok sevdiğim #oscarwilde sözü anlatmak istediklerime cevap niteliğinde.
“Yaşamak çok nadir rastlanan bir şeydir. Çoğu insan sadece var olur.”
Frisch denince aklıma gelen ilk isim, Pınar’ımın 
epia hediyesi olan kitabı çok büyük bir ilgi ve merak ile okudum.
Herkes kendi görüş mesafesine dünyanın sınırları zanneder!
Zamanı durdurmanın ancak hükmünden kurtulmakla mümkün olabileceğini anlıyorum. Artık ne geçmişimde boğuluyorum ne de geleceğimden korkuyorum! Çünkü gelecek sensin diyor yazarımız.
Beğenerek okudum 
Matt Haig 'in bir kitabı daha tanışmak ne güzel.
Matt Haig kurgusuyla sizi alır başka bir dünyaya savuruverir.. Romanlarının konusundan çok
