Yaratılışın başında tanrı kalbimizde ve inaçlarımızda yaşıyordu. Insanlar birlik içinde doğa ve hayvanlarla uyumluydu. Inandıklarımız bize yol gösterdi. Bir su damlası yeryüzüne düştü, yavaş yavaş büyüyüp engin denizleri yarattı, okyanuslara ulaştı. Ormanların içinden geçip ayrık vadileri aşıp dağların zirvelerine tırmandı. Gördükçe inanmayı bıraktık,inanmayı bıraktıkça tanrımızdan uzaklaştık. Içimizde büyüttüğümüź kutsallarımıź tapındığımız nesnelere dönüştü. Ötekileşti,silikleşti. Tanrı artık uzaktaydı ancak bizi kollamaya , rehberlik etmeye devam etti. Gökyüzüne işaretler bıraktı,yıldızları harfleri oldu.