" Peki niçin uyumuyorlar?"
"Hiç yorulmadikları için."
"Peki niçin?"
"Kaçık oldukları için."
"Kaçıklar hic yorulmuyor mu?"
"Kaçıklar nasıl yorulsun ki?"
Ama nasıl yoruldum nasıl yoruldum
Ulan çalışınca bu kadar yorulmuyor insan
İyiki hergün gezmiyoruz
nasıl bir çağ
...
Herkes nasıl muazzam bir mutlulukla gülücükler saçıyor etrafa..
Fotoğraflar paylaşıyor günaşırı..
Gidecek ne çok yerleri var..
Hiç çalışmıyor, hiç yorulmuyor, hiç acı çekmiyor gibiler..
Nasıl böylesi yoğun gözükebiliyorlar..
Nasıl böylesi ikna gibiler her şeye..
Çağ, bu çağ, onların çağı...
.
"Orada kişiler var ! Bilin ki, uyumuyorlar !"
"Peki neden ?"
"Çünkü yorulmuyorlar."
"Peki neden ?"
"Çünkü onlar soytarı."
"Aptallar yorulmuyor mu ?"
"Aptallar nasıl yorulabilir !"
Sayfa 18Kitabı okudu
esas şöhretlerini ya da unutulmayışlarını nasıl ya da ne zaman öldüklerine, henüz vakitleri gelmemişken ya da adaletsiz biçimde ölmelerine borçlu olan insanların sayısı az değildir. Sanki ölüm adaletten anlarmış ya da adalet dağıtmayı görev bilirmiş ya da anlamaya çalışırmış gibi, saçma bir düşünce. Ölüm olsa olsa keyfi ve kaprislidir, yani bir sıra oluşturur ama bu sırayı her zaman gözetmez, seçer, ayıklar; bazen kararlı ve bütün ihtimalleri göze alarak gelir, yaklaşır, tepemizde dolanır, bakar ve ansızın başka güne bırakmaya karar verir. Bütün canlıları hatırlayıp tek birini kaçırmadığına göre müthiş bir hafızası olmalı. Sonu gelmeyen bir görevi var, buna rağmen yüzyıllardır parmak ısırtan bir titizlikle görevini yerine getiriyor. Ne hamarat bir köle, asla boş oturmuyor, yorulmuyor. Unutmuyor da."
Sayfa 30 - V ZehirKitabı okudu
Jayne Mansfield'a ne oldu? Kennedy'yle ne ilgisi vardı?" diye ısrar ettim. (...) "Hiçbir ilgisi yoktu. İkisi de hayatlarının son olayıyla damgalanmış kişiler sadece. Bu olay yüzünden abartılı biçimde ünlenmiş kişiler; o kadar ki, onları bu olay tanımlıyor ya da şekillendiriyor, daha önce yaptıkları her şeyi, önemli şeyler de
Sayfa 29 - V ZehirKitabı okudu
aynadaki cam - bir
“Paramparçalık bir zamanlarımın yıldım’ına döndü niyeyse. Yoruldum ama yaşamalıyım, mutsuzum ama gülmeliyim, öfkeliyim ama sakin kalmalıyım ulan niye -malıyım nerden geliyordu bu zorunluluk. Küskünüm yapmak zorunda hissettiğim her şeye ve küskünüm bunları yapma zorunluluğum olmadığını bana anlatmayan herkese en başı çekeni bilirsin çünkü beni
Yalın ayak yürümek zor. Çünkü ayaklarımıza değil çarıklarımıza bakıyorlar. Nasıl yol aldın, bu yara nereden geldi, diye soran yok.
Dinlenecek dert kaldı mı? Yaşıyorsak da sadece gevezelik olsun diye yaşıyoruz artık.
Elmizden gelse de kırsak tüm aynaları, indirsek bütün camı çerçeveyi. Çünkü baktıkça yoruluyoruz fakat insanlar eleştirmekten, didişmekten, çekişmekten hiç yorulmuyor.
Gönlümüz yorgun. Çerçeveler, vitrinler, camlar ve birbirine bakanlar yersiz ve dahi yetersiz.
Nedir bizi böyle çepeçevre saran? Gecemizi kuşatan, bizi biz olmaktan alıkoyan nedir?
Bir yarış içinde yaşıyoruz hayatı. Ekranlara, vitrinlere bakmaktan içimize bakmaya vakit bulamıyoruz.
