Eser, II. Dünya Savaşı yıllarında bir hapishane koğuşunda yaşananları anlatır. Orhan Kemal bu kitabı, 1940 yılında Bursa Cezaevinde kaldığı dönemde gördüklerinden esinlenerek yazmıştır. (Hatta burada Nazım Hikmet ile tanışmıştır.)
72. Koğuş; cezaevinin en sefil, en kötü koğuşudur. Genellikle 'adembaba'ların kaldığı bir koğuştur. (Adembaba kelimesini de bu kitapla öğrenmiş oldum.) Burada açlık, sefalet en uç noktadır. Burada yaşayabilmek başlı başına bir mücadeledir. Orhan Kemal bize bu mücadeleden bir kesit verir.
Orhan Kemal, toplumcu gerçekçi akımın öncülerindendir. Henüz iki kitabını okudum ama iki kitabında da bu net bir şekilde hissediliyor. Eser, 1987 ve 2011 yıllarında filme uyarlanmış. İkisini de henüz izlemedim ama listeme aldım. Yazarın dilini, anlatımını, toplumdan verdiği kesitleri çok sevdim. Diğer kitaplarını da en kısa sürede okuyacağım.