Ahmet Arif'in Leyla Erbil aşkına bu kadar yakından tanık olmak...
Kitabı bir solukta okudum desem yeridir. Her satırda birçok duyguyu birlikte yaşadım.
Ahmet Arif sevmiş. Ne sevme ama! Bütün umutsuzluklarına, hayatındaki sorunlara, inişlere çıkışlara rağmen Leylası hep onunla olmuş. Yokken bile varlığından daha çok var olmuş onda. "Ben bütün bu manasız iç sıkıntılarımdan senin var olduğunu hatırlayarak sıyrılıyorum.” sözleri de zaten bunu kanıtlar nitelikte değil mi?
Bu kadar güzel sevmek,sevilmek dünya üzerinde kaç insana nasip olmuştur?
Leylasına özgün seslenişlerine, yere göğe sığdıramayışına, dualarına, dileklerine, bu umutsuz aşka olan sadakatine hayran kalmamak pek de mümkün değil diye düşünüyorum.
Durum Ahmet Arif penceresinden bu olsa da görünen o ki Leyla Erbil için pek de böyle olmamış.
Hatta onun açısından kendimce düşünürken "Sevilmek iyi edermiş insanları. Ben hiç mi sevilmedim?" sözü ansızın kulaklarımda çınladı. Böylesine sevilmiş bir kadının ağzından nasıl dökülebilmişti bu sözler? Bu sözler, her şeyi geçtim Ahmet Arif'in aşkına haksızlık değil miydi?
Bilinmez, belki de Erbil'in sevgisini görmek istediği, aşkını yaşamak istediği kişi değildi Ahmet Arif. Belki de insanın görmek istediğinden göremediğini başkasından görmesi çok da bir şey ifade etmiyordu. Görmek istediği dışındakilere de kendisi kendini kör ediyordu.
