Ne yaman bir çelişki!... Hakikate ulaşmanın çok kolay olduğu bir zaman diliminde, hakikate karşı duyarsızlaşmak!.. Yalan söylemeyi, yalanda ustalaşmayı bir meziyet telakki etmek ve hakikate körleşmek, kendini inkår etmek, hatta tüketmek demektir.
Kime sorsan, “Yaşam amacım mutluluk” der değil mi? Çoğunlukla her şeyi mutlu olmak ve huzurlu yaşamak için yapıyoruzdur. Bütün çabalarımız hep bu uğurda...
Mutlu, huzurlu ve sağlıklı bir yaşam...
Topu topu bu...
Bütün kavgaların, mücadelenin, çabanın, koşturmanın, çalışmanın, çatışmanın, yorgunluğun, direncin sebebi mutlu, huzurlu ve sağlıklı bir yaşam...
Karşılığında mutluluğunu, huzurunu ve sağlığını feda ederek bunları geri kazanmanın çabası içinde olmak ne yaman bir çelişki ama değil mi?
Bu ne yaman çelişki böyle..
Dostoyevski diyor ki;
"Affettiğim şeyleri ben yapsam affetmezlerdi.." O kadar haklı ki...
Bu ne yaman çelişki deriz en fazla:)
Hiçbir şeyin sevgiye değer olmadığı şüphesini taşıyan birinin her şeyi sevmesi en azından bir karışıklık olarak çekmez mi ilginizi, bir saygı yaratmaz mı?
