Hac yolculuğunuzun başladığı ve yola ilk adımınızı attığınız mutlu gün gelince, dünyanız bunu bilemez, artık sizi anlamaz olur, zaten siz de kendinizi anlamazsınız, dünya sizsinizdir. Bu şeylerin bilgisine erişen ve doğru sözden birkaç kelime söyleyen insanlar, hiçbir yerde başlarını koyacak yastık bulamaz, yırtıcı hayvanlar gibi kovalanır, avlanır ve çoğu kez, toplanmış halkın sevinç gösterileri arasında, darağacında can verirler; bu sırada melekler de onlara göğün kapılarını açar.
Sayfa 173Kitabı okudu
Yaşamı boyunca, diğer insanlar gibi onun da kendine ait düşünceleri ve hayalleri oldu. Bazılarını kendi gerçekleştirdi, bazıları ise ona hediye edildi. Çoğu ulaşılmaz kaldı ya da elde eder etmez, ellerinden çekilip alındı. Ancak halen oradaydı işte. Karlar eridikten hemen sonra sabahları evinin önünde, çiyle ıslanmış çayıra dağılmış düz taşlara sırtını dayadığı ve arkasına soğuk taş, yüzüne güneşin ilk sıcak ışıkları değdiği zaman hayatında pek çok şeyin hiç de öyle kötü gitmediğini düşünüyordu.
Sayfa 128Kitabı okudu
Mutluluk bazen gökte, bazen kafamızın içinde kovalayacağımız az bulunur bir kuş değildi. Mutluluk, avlumuza yerleşmiş bir kuştu.
Sayfa 206Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Ama alçak gönüllülükle her şeyin geçip gittiğini bilen kişi, bahçesini cennete dönüştürebilen her insanın ne kadar mutlu olduğunu, mutsuz olanın da yorulmadan sırtındaki yükle nefes nefese yolunda ilerlediğini, bu güneş ışığını bir dk daha fazla görmenin herkesi aynı şekilde ilgilendirdiğini anlayan kişi-evet o kişi de huzurludur, hem kendisinden bir dünya kurar, hem de bir insan olduğu için mutludur. Ayrıca ne kadar sınırlanırsa sınırlansın, bu zindanı ne zaman isterse o zaman terk edeceğini bildiği için yüreğinde her zaman tatlı bir özgürlük duygusu barındırır.
Sayfa 10Kitabı okudu
Bütün yaşama cesaretimi ölülerden alıyorum. Anlatılarında yaşadığım ölülerden. Bu kahrolası dünyayı, yaşanır bir dünyaya dönüştürmeyi başarmış ölülerden. Dünyanın ihtiyacı olan, her olguyu vermiş, söylemiş, yazmış ölülerden.
Sayfa 80 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Hayat kendini öyle bir gelip senin karşına koyuyor ki, hayallerini, umutlarını, çocukluğundan, gençliğinden beri kurduklarını yutturuveriyor sana. Durduğu yerde ağırlaşmaya başlıyor hayat. Yapış yapış bir şey gibi. Kanatlarına bulaşıyor, ökseye tutulmuş gibi kalıyor insan. Hani zaten uçacağından değil de yine de zoruna gidiyor. Daha büyük yarınların hayalini kurmak, yarın sabah kalkıp işe ya da iş aramaya gideceğin gerçeğinin arkasında kalıyor. Öyleyse yaşamak, hayata karşılık hayallerden vazgeçtiğimiz bir kaybetme biçimidir.
Sayfa 114 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
