_Kendine gülmeyen ustaya şaşarım. Güler geçerim ona işte. Öz evimde yaşarım. Benzemem hiç kimseye.
_İnsanın kendine gülebilmesi; şimdiye değin, en iyiler gerçek anlamından yoksun kaldı bunun; en yetenekliler ise bu konuda bir deha göstermediler. Belki de kahkaha, bilgelikle birleşecek, geriye yalnızca "şen bilim" kalacaktır. Şu anda
Niçin zengin olmamış hikayesinden
Sermayesiz para kazanmak! İşte bu dünyada aklımın en ermediği şey!
Sayfa 45Kitabı okudu
Niçin Zengin Olmamış hikayesinden.
Biraz düşününce anlıyorum ki, hayat artık yaşanabilecek gibi değil.
Sayfa 43Kitabı okudu
Niçin Zengin Olmamış hikayesinden.
Zaman, ne dehşetli bir deva! Şimdi o sıkıntıların binde bir zerresini duymuyorum..
Sayfa 42Kitabı okudu
Ölmeliydi! Hayat, yaşamaya lâyık değildi. İnsanlar hayvanlardan merhametsiz, kaplanlardan yırtıcı, sırtlanlardan şefkatsizdi.
Acı Gerçekler.
Kendisini aforoz eden bu vefasız insanlara mı? Yalancı ilmin, yalancı felsefenin ahlâk, fazilet, insaniyet diye uydurduğu efsanelerin hakikatini o artık öğrenmişti. İnsanların cemiyeti, içerisi yırtıcı hayvanlarla dolu kable’t-tarihî bir orman demekti. Mantık, şiir, güzellik, iyilik yalnız kitaplarda idi.
Bütün insanlar onu birdenbire aforoz etmişler, hayatta yapyalnız bırakmışlardı. Ne bir dost, ne bir arkadaş, ne bir akraba... Evet, hiç, hiç kimse!
«Eğer hainler, Allah’ın gazabına daha uğramazlarsa dünyada Müslüman kalmayacak!»
İnsan zengin olunca okumaktan olduğu gibi yazmaktan da nefret ediyor.
Herkesin emeli, felsefesi, arzusu bir: Para kazannak! Mücerredat yok! Hayal yok! Oldukça karışık bir piyasa dalaveresi var. Açıkgözlülük en büyük kuvvet...
Biraz düşününce anlıyorum ki, hayat artık yaşanabilecek gibi değil.
Dikkat ettim; tarih denen şey felâket nâkili! Saadetten hiç bahsetmiyor; yahut şöyle üstünkörü geçiyor. En sevinçli, en talihli devirlerin içinde bile bir facia, bir hiyanet, bir acı, bir zehir bulmakta mahir! İnsaniyetin hatırası olan tarihteki bu hazin temayül bizzat insanda da var. Felâketler, ıstıraplar, matemler ruhumuzda âdeta bir yara gibi derin bir iz bırakıyor. Saadetlerimiz, sevinçlerimiz, hoş günlerimiz tıpkı bir rüya hafifliğiyle eriyiveriyor, unutuluyor.
Derler ki: «Tarihsiz millet mesuttur!»
Ben de: «Hatıratsız insan mesuttur!» diyeceğim