Durdular Beş Ordular önünde. Kılıcını kaldıran Enar, Kamye'ye dedi ki: Ölümün ellerimde Efendim! Kamye cevap verdi: Kardeşim, ellerindeki kendi ölümün.
Sayfa 10 - Metis
"Hiç savaş olmamıştır." Sözler tüm parlaklıklarıyla apaçık duruyorlardı karşısında, nihayetsiz, karanlık, yumuşak bir kuşku ile çevrelenmiş ve gitgide bu kuşku içine çökerlerken. Nasıl bir dünya olurdu bu dünya, savaşsız bir dünya? Gerçek dünya olurdu. Barış gerçek yaşamdı; çalışmaları ve öğrenmeleri için çocukların yetiştirildiği, çalışılan, öğrenilen bir yaşam. Çalışmayı, öğrenmeyi ve çocukları yutan savaş, gerçeğin inkârıydı. Ama benim halkım, diye düşündü kadın, sadece inkâr etmesini biliyor. Yanlış kullanılmış olan gücün kara gölgesinde doğan bizler, barışı kendi dünyamızın dışına yerleştirmişiz: Rehber olan, ulaşılamayan nur. Bizim bütün bildiğimiz dövüşmek. İçimizden birinin yaşamı boyunca becerebildiği tek barış, savaşın devam ettiğini inkâr etmek sadece; gölgenin gölgesi, çifte inançsızlık.
Sayfa 7 - metis
Çünkü eğer intihar edenin öldürdüğü biz diğerleriysek, katilin öldürdüğü de kendisidir; ancak bunu tekrar, tekrar, tekrar yapması gerekir.
Sayfa 82Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Tüm insanların düşleri de, değişecek. Bir daha hiç aynı olmayacak. Dün seninle geldiğimiz, söğüt korusundan yukarı giden, hayat boyu yürüdüğüm patikada bir daha asla yürümeyeceğim. Değişti. Üzerinde yürüdün ve o tamamen değişti. Bugünden önce, yapmamız gereken şey yapılması gereken şeydi; gitmemiz gereken yol doğru yoldu ve bizi eve getiriyordu. Evimiz nerede şimdi? Çünkü sen yapman gerekeni yaptın, ve o doğru değildi.
Sayfa 31Kitabı okudu
İkimiz de geçmişimizi yanımızda taşıyanlardanız, akrabayız; o yüzden konuşmamız hızla eskiyecek, biz de eskiyeceğiz, ister istemez. Sizi yepyenililiğinizle, yabancılığınızla, beklenmedikliğinizle anmak isterdim.
Sayfa 48Kitabı okudu
