Sabitlenmiş gönderi
Kitap okuyan insanlar, dünyayı yalnızca kendi gözleriyle değil, sayısız insanların ruhsal bakışlarıyla görebilir.
Drake her ağladığında tüm okurların üzülmesi...
Drake’i ağlarken görmekten hoşlanmıyordum. Ama Memphis? Bu sanki içimdeki rüzgarın dışarı taşması gibiydi.
Belki de annelik her zaman çocuğunun sırtını dayandığı kişi olmak değil, siz yeterli olmadığınızda ihtiyaç duydukları kişiyi bulmaktı. Drake'in iyiliği için gururumu bir kenara bırakıp Knox'un yardım etmesine izin vermiştim.
Okur Takip Önerileri
Belki de ben yıllardır kaybolmuş hâldeydim.
"Bir zamanlar para bir kavramdı. Sonradan düşünülen bir şeydi. Şimdi ise kaybedilmiş bir lükstü."
Dedi ve aşık oldu ahshhshs
Başka bir hayatta, başka bir dünyada Memphis gibi bir kadının peşinden koşardım. Ama son beş yılımı gerçek hayatta
geçirmiştim. O bir otel çalışanıydı. Geçici kiracımdı. Daha fazlası değil. Memphis Ward beni hiç ilgilendirmezdi.
Memphis'in yaşadıklarını tahmin edemedim halaaa
Hayatım boyunca kaç tane hizmetinin yanından geçmiştim? Tek bir tanesiyle bile tanışmamıştım. Ya da ailemin malikanesinde çalışan hizmetçileri tanımıyordum. Eğer bir hizmetçi yanımdan geçseydi, Eski Memphis burun kıvırırdı.
Eski Memphis ölmüştü. Kendimin o versiyonunu öldürmüştüm. Kırık bir kalbin cam parçalarıyla onu bıçaklayarak öldürmüştüm.
Oooog Knox karakterini öve öve bitiremiyorlar :) Okumak için çıldırıyorum :D
"Knox Eden, Memphis Ward'la tanış, Memphis, bu kardeşim Knox. Burası onun evi."
"Yalnız değilsin. Artık değilsin."
Sonsuza kadarlar, hayalperestler içindi. Ve ben en kötü günlerimi listelemeye başladığım gün hayal kurmayı bırakmıştım. O kadar çok olmuştu ki, ilerlemeye devam etmenin tek yolu buydu. Hiçbirinin kötü geçen bir ilk gün kadar korkunç olmadığını bilmek... Eğer o günü atlatabilirsem, ikincisine, üçüncüsüne ve dördüncüsüne de dayanabileceğimi bilmek...
Bir kitap okudu
64 syf.
·
Puan vermedi
Öksüzlük, fakirlik, mutsuz geçen bir çocukluk, hüzünlü bir ilk gençlik, tüm bu mücadele, mutluluğa giden ve taşlarını döşediğim mutluluğa giden bu yol...
Hava derin derin ciğerlere doluyor ve burada değil ama gökyüzünün altında başka bir yerde, ağaçların üstünde, şehrin çok ötesinde, tarlalarda ve ormanlarda kendine has bahar hayatının, zayıf ve günâhkar insan aklının alamayacağı esrarengiz, muhteşem, zengin ve kutsal bir hayatın artık silkinip canlandığını düşünmek istiyordu insan. Ve bir de ağlamak istiyordu nedense.