Günler, geceler, haftalar, aylar geçti. Nuh tufanı gibi dünyanın devranını, tarihini değiştirecek olan bu ikinci tufan bir "Türk tufanı" idi. Bu tufanın her damlasında beşeriyetin nesl-i atisi için bir baba hüviyeti saklı idi... Bu tufan Avrupa'nın o zaman için, yıpranmış, paslanmış çehresini yıkacak, bu tufan ruhlara cila, gönüllere muhabbet, adalete kuvvet verecek, çelimsiz kadınlardan gürbüz çocuklar peyda edecekti. Bu Altın Ordu'da milyonlarca ikinci Hazret-i Adem, milyonlarca ikinci Ebü'l-beşer cevheri vardı.
Bu Türk tufanı, bu feyiz tufanı, beşeriyetin tekemmülü için bir halet-i tabiiye, bir rahmetti. Bir sevk-i tabii, bir azmi kavi ile gittikçe köpürüyor, gittikçe yayılıyor, gittikçe büyüyordu; önüne gelen ormanların koca koca ağaçları, çayırların mini mini çimenleri gibi atların ayakları altında eziliyor, arkada bir yeşil ot bile görünmez oluyordu... Denizlere benzeyen büyük nehirler, bunların önünde yılanvari kıvrılarak yataklarından çıkıyor ve istikametlerini değiştiriyor, çağlayanlarında bir damla nem bile ışıldamaz hale geliyordu... Dağlar bu tufana geçit vermemek için ya aşına aşına yarılıyor, ya ezile ezile gömülüyordu... Bu suretle, bitmez tükenmez ordu halkı, kara, kızıl, ak, batak kumlardan geçitler; dağ, yar, dere, tepe ormanlardan aştılar; çamurlara bulandılar, çığlarla yuvarlandılar... Yolda babalar, boğalar öldü, çocuklar, danalar doğdu; analar, kısraklar düştü; kızlar, taylar büyüdü... Düşen düştü, ölen öldü, denizden bir damla eksilmiş gibi tufan yine kabardı, yine ilerledi...
Nuh kavminin Hz. Nuh’un çağrısını kabul etmesinin önündeki engeller :
Birincisi: Kibir
İkincisi: İnat
Üçüncüsü: Körü körüne taklit
Dördüncüsü: Putperestlik
Beşincisi: Mele/Toplumun ileri gelenleri
Allah Teâlâ şöyle buyurmaktadır:
“Peygamberlere ait haberlerden kalbini yatıştıracak olanlardan her türlüsünü sana kıssa olarak anlatıyoruz. Bunda da sana bir hakikat, müminlere de bir öğüt ve ibret gelmiştir. ”
- Hûd, 11/120.