Köyün birinde bir yaşlı adam varmış. Çok fakirmiş ama Kral bile onu kıskanırmış. Öyle dillere destan bir beyaz atı varmış ki, Kral bu at için ihtiyara nerdeyse hazinesinin tamamını teklif etmiş ama adam satmaya yanaşmamış. “Bu at, bir at değil benim için; bir dost, insan dostunu satar mı” dermiş hep. Bir sabah kalkmışlar ki, at yok. Köylü
Nehrin bir yakasında yakışıklı bir genç ile diğer yakasında yaşayan güzel bir kızı konu alır.
Gel zaman git zaman bu ikili birbirlerine âşık olurlar. Öyle bir aşk ki bu, delikanlı her gece sevdiğini görmek için Fırat’ın sularında yüzerek karşı kıyıya geçer, sabaha kadar sohbet ederlermiş. Havanın aydınlanmasına yakın bir zamanda âşık delikanlı sevgilisinden zor da olsa ayrılıp, kendini Fırat’m azgın sularına bırakır ve evine geri dönermiş. Bu gecelerce sürüp gitmiş böyle.
Yine bir gece delikanlı Fırat’ı geçip sevgilisinin yanma gitmiş. Sohbetleri uzamış da uzamış. Şafak sökmüş bu sefer. Çocuk müsaade istemek için güzel kıza yaklaşmış. O ana kadar fark etmediği bir şeyin farkına varmış. Kıza dikkatle bakarak:
“Senin bir gözün kör müydü?” demiş şaşkın bir şekilde.
Kız o zaman delikanlıya bakarak:
“Evet...” demiş. “Evet ama gitme. Ne olursa olsun bugün Fırat’a girme...”
Delikanlı afallamış bir şekilde kızdan ayrılmış, Fırat’ın azgın sularına girmiş dönüş yolunda. Ve yüzme bilmediğinden boğularak ölmüş. Bizim âşık aslında yüzme bilmiyormuş, kıza karşı beslediği aşkın gücü sayesinde Fırat’ı geçermiş hep. O aşk bitince de malum...
Zavallı kadın gece boyunca çocuğun başı ucunda ağlamış, ertesi gün de götürüp bırakmış. Çocuksa yarı diri, yarı ölü bir haldeymiş.
Maksim İvanoviç onu bir bey çocuğu gibi giydirmiş, bir öğretmen tutmuş, o günden sonra kitapların önüne oturtmuştu. En sonunda öyle bir hale gelmiş ki onu gözünün önünden uzaklaştırmıyor, hep yanında tutuyormuş. Çocuk
