Kendi günbatımıma doğru seni kutsuyorum yaşam,
çünkü sen bana hiçbir zaman boş umutlar,
adaletsizlikler, hak edilmemiş uzuntuler yaşatmadın.
çünkü inişli çıkışlı yolumun sonunda gördüm ki
kendi kaderimin mimarı bendim ve şeylerin içindeki tatlılığı ve acılığı ortaya çıkardıysam
onları oraya koymuş olan yine ben olduğum içindi.
gül ağacı ektiğimde açan her zaman güller oldu.
elbette gencligimin ardindan kış gelecek ama
sen zaten mayısın sonsuza dek süreceğini söylememiştin.
şüphesiz acı dolu uzun gecelerim oldu ama
sen zaten bana sadece mutlu geceler vaat etmemiştin.
ve karşılığında huzur dolu gecelerim de oldu.
sevdim, sevildim, güneş yüzümü okşadı...
yaşam, bana hiçbir şey borçlu değilsin.
yaşam, küs değiliz...