Bir Yudum Kitap
Hani bazen kendimizi anlatamayız. Ne kelimeler yeter ne dakikalar, belki de saatler. Derdimizi anlamayan da ekseriyetle çok yakın biridir. Öyledir. Demirhan, "Birbirini çok iyi tanıyan insanların anlatacaklarının tükendiği bir sınır çizilidir sözcüklerde." der ve ekler: "Ötesine geçemezsiniz." Birbirimizi müthiş bir süratle
Masa Dergi
İki parmağımın ucuyla havaya kaldırıp altına üstüne iyice bakıyorum. Küfler sihirli tozlar gibi etrafa saçılıyor. Kokusundan burnumu kapattığım bu portakalın hayatını düşünüyorum. Yaşamına güneyde bir portakal bahçesinin ılıman ikliminde başlamış bir portakal... Yaşı; bir mevsim... Medenî durumu; çürük... Hobileri; babaları tarafından kabuklarıyla dilimlenerek yedirilirken küçük çocukların dirseklerinden akmak... Ölüm nedeni; bilinmiyor, intihar şüphesi var.
Portakal
Ben bu şiiri daha önce hiç yazmadım
Kalemler ağladı, ben yazmadım.
Gittim bir sürü saçmalık yaptım
Bir zaman ölüme taktım aklımı
Yağmurlara denizlere sorulara aşklara ve
daha pek çok şeye
...
Yaşamdan başka ölüm yoktur
Mutluluk çocuklara mahsustur
...
Sevgilerimiz de rastlantısal, nefretlerimiz de
Hep kendimize çarpıyoruz en olmadık yerlerde
Ben her fırtınaya bir kanat verdim
Yollara düşemediğim bundandır şimdi
...
Yağmurlar dinince yüzün başlardı
Bir çocuk utanırdı yanaklarından
Bir çocuk, gitgide dalgınlaştığından...
Seni sevmek bir kitaptı açılıp kapanan
Açıldığı oldu da kapandığı olmadı
...
Acının son şairiyim ben
Ne övüncüm var bundan ne utancım