Ahmet Erhan... Adını dahi duymadığım bir yazardı Ahmet Erhan taa ki bana tavsiye edilene kadar. Sadece bir satırı bulabilmek için okumaya başladığım bir kitaptı ama kitap öylesine etkileyiciydi ki beni etkisi altına alması uzun sürmedi. Kah aşkı anlatırken bir yağmur tanesinde, kah yoksulluğu anlatırken bir buğday tanesinde buldum kendimi ama en çok da insanoğlunun kaçınılmaz sonu olan ölümde... Ve hissettim yaşadıklarını, duygularını, kaçışlarını, yüzleşmelerini, vazgeçişlerini ve umarsızlığını.... Yaşarken anlaşılmıyor ne yazık ki insan ben de anlamamıştım bazı şeyleri...
Kitaptaki şiirlere baktığımızda, "Yaşamın Ufuk Çizgisi", "Yeniden Doğuş", Dönüşün Senfonisi(7-8)", Oturup Bir Kıyı Kahvesine, Deniz Kızı İçin Şiirler bölümü, Ateşi Çalmayı Deneyenler İçin bölümü, Acı, Ölümün Gözleri, Yağmurlar, Bir Umarım Kalmıştır, Ölüm Nedeni:Bilinmiyor bölümünden:" Blues, Tarih, Nostalji, Reçete, Karar, Gecenin Ayazında Akdeniz'de Bir Handa, Tek Yol Ölüm... Ve uzayıp giden şiirler. Anlatımı o kadar yalın ve içten ki dizelerinde okurken kayboluyorsunuz bazen de o dizeleri tekrar tekrar okuyorsunuz. Akdeniz'i, turuncu rengi, portakal ağaçlarını, yağan yağmuru ve gün batımındaki o kızıllığı şair size salt okutmuyor adeta izletiyor. Okuyup bitirdiğimde incelemesini hemen yapamadım çünkü bu kitaba saygısızlık olurdu... Son olarak okunması gereken değil, okunması geciken bir kitap desem mübalağa etmiş olmam.
