Yaşamanın güzelliği kadar
ölümün kaçınılmazlığı da bir gerçek...
Bir kadını sırf güzelliği için sevmek doğru mu ?
Bu, bir heykeli sevmek gibi bir şey olmaz mı ?
Ama karbonun, oksijenin, bokun, ölümün ve başka şeylerin dışında ışıktan da yapıldık ve sonuç olarak evrenin güzelliği kendisini görecek birisine ihtiyaç duyduğundan beri buradayız.
kendini aldatarak erişilmez olanı kazanmak için, kendi gözünde ölüme ilişkin ve elde edilemez bilgiye sahip bulunduğu yanılsamasını yaratabilmek için, fakat hiç kuşkusuz aynı zamanda da bu türden bir şeyin yerine bir başkasını koymanın keyif vericiliğini aşka da sirayet ettirmek hatta doğrudan aşkın içersinde ciddiyetten ve masumiyetten uzak olan oyunu en uç noktalarına vardırmak için; çünkü aşkı beceremeyen, onun birlikteliğini kurmakta yetersiz kalan, kendi yalnızlığının bütün köprülerden yoksunluğundan güzelliğe kaçarak kurtulmak zorundadır; o kişi, acımasızlığın kışkırtmasıyla güzelliği arayana, güzelliğe tapana dönüşecektir, asla sevebilen biri olmayacaktır, ama onun yerine herhalde aşkta güzelliği gözlemleyen biri, güzellik aracılığıyla aşkı yaratmak peşindeki biri olup çıkacaktır çünkü yaratılanı yaratan ile karıştıracaktır, çünkü aşkta bile esrikliğin sezgisine varacak ve izini sürecektir, ölümün esrikliğinin, güzelliğin esrikliğinin, unutmanın esrikliğinin izini sürecektir, çünkü o kişi, güzellik oyununun ve ölüm aşkının sisli derinliklerine dalıp giderken, kendine böyle bir unutuşun hazzını sağlayacaktır, ama bu arada bir şeyi bilerek ve isteyerek unutacaktır, aşkın, kendisine güzelliği yaratabilme gücü ihsan edilmiş olan aşkın, buna rağmen asla güzelliği değil, fakat sadece en ona has olan görevi, bütün görevler içersinde en insana has olanını, yani adı her zaman ve yalnızca kaderi üstlenmek olan görevi hedeflediğini unutacaktır; ah, evet, sadece budur işte aşk denilen…
