İnsanın kendi kişiliğinden nefret etmesi kadar dünyada sıkıntı verici bir şey yoktur sanıyorum!
"... Bugün varız, yarın yok! Gündüzün sonu gece. Aydınlığın sonu karanlık. Ateşin sonu kül. Hayatın sonu ölüm... Ölümden kim şüphe eder? Altınlara gark olsak, demirden çelikten kaleler içine saklanmak, mutlaka ölüm oku gelip bizi bulacak. Er geç bize yetişecek. Bu kadar muhakkak bir akıbet karşısında gaflete düşen, nefsine uyan, yarını unutan insan mıdır? Hayır... Hayvandır. Nefsine uyanların, zevkten başka bir şey tanımayanların, hayvanlardan ne farkı var?"
Sayfa 27Kitabı okudu
miras
İnsanın kendi kendisinden nefret etmesi kadar dünyada azap verici bir şey yoktur, sanıyorum. Yıllarca rollerine, yalanlarına aldandığımız bir arkadaştan - adiligini, alçaklığını sezince - hemen ayrılırız. Aşkta da böyle... Sevdiğimiz vücudun bir lekesini keşfedince birdenbire soğur, hatta ona düşman kesiliriz.
Fakat kendimize? Ne yapabiliriz? Hiç! Ahlak anlayışının ruhumuzda tutuşturduğu "iyilik, doğruluk, güzellik" ideali yavaş yavaş kararır. Bu üç alevli eterden meşale sönünce artık karanlık bir çöle düşeriz. Hayvanlaşırız. Halbuki hayvanlık ne kederli bir yaşayıştır! Düşüncesiz, gayesiz, muhabbetsiz, mukaddesatsız bir hayat! 'İyi' yok, 'doğru' yok, 'güzel' yok...
Sayfa 101 - Karbon KitaplarKitabı okudu
Gaspıralı İsmail Bey'in "DİLDE BİRLİK" yolundaki çalışmaları, Türkiye'de de aydın Türkler tarafından takdirle karşılanmıştı. Şemsettin Samî, Mehmet Emin Yurdakul bu ülkünün Türkiye'de temsilciliğini yapıyorlardı. O sıralarda Ömer Seyfettin Türkiye'nin durumunu ve İsmail Bey'in fikirlerinin tesirini şöyle anlatıyordu: "İsmail Bey
