"Dünya değişti. Eski günler geçti. Merhamet, mürüvvet, İnsaniyet kalmadı. Herkes keşfinde eğlencesinde, kimse kimseyi düşünmez oldu. Bu ne haldir?"
"... Bugün varız, yarın yok! Gündüzün sonu gece. Aydınlığın sonu karanlık. Ateşin sonu kül. Hayatın sonu ölüm... Ölümden kim şüphe eder? Altınlara gark olsak, demirden çelikten kaleler içine saklanmak, mutlaka ölüm oku gelip bizi bulacak. Er geç bize yetişecek. Bu kadar muhakkak bir akıbet karşısında gaflete düşen, nefsine uyan, yarını unutan insan mıdır? Hayır... Hayvandır. Nefsine uyanların, zevkten başka bir şey tanımayanların, hayvanlardan ne farkı var?"
MİRAS
Şimdi karanlık bir çöldeyim. Bir hayvan gibi ümitsizim! Artık insanlık cennetine "iyilik, doğruluk, güzellik" cennetine bir daha dönemiyeceğim.
Sayfa 55
miras
İnsanın kendi nefsinden nefret etmesi kadar dünyada azap verici bir şey yoktur, sanıyorum! Yıllarca rollerine, yalanlarına aldandığımız bir arkadaştan -adiliğini, alçaklığını sezince- hemen ayrılırız.Aşkta da böyle... Mabut gibi taptığımız vücudun bir lekesini keşfedince birdenbire soğur, hatta ona düşman kesiliriz.Fakat kendimize... Ne yapabiliriz? Hiç! Ahlak telakkisinin ruhumuzda tutuşturduğu "iyilik, doğruluk, güzellik" ideali yavaş yavaş kararır.Bu üç alevli erirsen meşale sönünce artık karanlık bir çöle düşeriz.Hayvanlaşırız.Halbuki hayvanlık ne kederli bir yaşayıştır! Mefhumsuz, gayesiz, muhabbetsiz, mukaddesatsız bir hayat! "İyi" yok, "doğru" yok, "güzel" yok... İşte bugün benim de ruhumdaki ilahi meşale söndü.
Sayfa 125Kitabı okudu
miras
Ben söylerken derin bir hayretle, şaşkın bir meftuniyetle yüzüme bakıyordu.Zavallı, karşısındaki mahlukun ne alçak şey olduğunu anlayamadı.
Sayfa 132Kitabı okudu
miras
Şimdi karanlık bir çöldeyim. Bir hayvan gibi ümitsizim! Artık insanlık cennetine "iyilik, doğruluk, güzellik" cennetine bir daha dönemiyecegim.
Sayfa 55Kitabı okudu
