Yakamoz&Papatya-15
"Papatyadan cevap gelir
Gönlümün ışığı derbeder yakamozum. Sürekli aklınızda olmak, yalan söylemeyeceğim; başta güzel gelse de daha sonra etraflıca düşündüğümde biraz ürkütücü gelmeye başladı. Bu ürkmemin temelinde aslında endişe var ya, beni düşünmekten işlerini yapamaz bir haldeysen diye ödüm kopuyor, doğrusu... Diğer bir konuya gelecek olursak, hakikaten geçirdiğiniz bu uyanma ve aydınlanma hali, sizin kendinizi tanıma yolundaki mutlak yardımcılarınız olacağına şüphem yoktur. Sizin deyiminizle, insan önce kendini tanımalı, sevmeli, saymalı, kendi gözünde var olmalı. Açıkçası, hayat artık bana da çok farklı gelmeye başladı. Gökyüzü daha farklı geliyor artık gözüme, ya da ufak bir papatya tanesi hepsi sizi çağrıştırıyor bana. Dün oturdum ve bulutları izlemeye koyuldum, sizin gibi inanın öyle rahat hissettim ki kendimi. Hayat her şeye rağmen akmaya devam ediyordu, umut kapıları ardınca açılmış tüm maziye inat, hep aynı vaziyet apaçık duruyordu. Öyle umuttu belki de bizi ayakta tutan, ya da avutan mı demeyelim, bilmiyorum, lakin bir gün kaybedersem umudumu, işte o zaman öleceğimi biliyorum. Maddi bir ölme değil bu, manevi bir ölüm; bedenen dik, ruhen kesik bir vaziyet. Çoğu insan kendini bulamadan göçüp gidiyor hayattan. Onca fikir, onca hayal, onca sevgi bir avuç toprak oluveriyor. Boşuna dememişler, çoğu insan 25'te ölür, fakat ancak 75'inde gömülür diye. Hayat öyle bir derya ki, bir insan, bir hareket, bazen bir tebessüm, her şeyi değiştirmeye kadir oluyor. Bunu en iyi, bu sevda mehtabına tutulduğum gün anladım...
Seni çok seven papatyadan sevgilerle."
İç muhasebe, psikoterapi, farkındalık, motivasyon. Anlatım bozukluğu:)
Evet kendimi tanımaya başladım.. Her defasında daha fazla .. artık neyin içinde olduğumu, beni neyi üzdüğünü neyin sevindirdiğini biliyorum .. Ama hala tam anlamıyla değil. Sınırlarımı biliyorum.Beni istediğim kadar üzmelerine izin veriyorum insanların .. Ama hala kendimi beni ömrümün sonuna kadar götürecek uğraşı henüz bulamadım. İnsan bir
Sevdiklerimizin değerini bilelim:(
(okumak isteyenler için çok uzun ama duygusal bir metin bırakıyorum buraya -bendenizden-)
(Askerden dönen Necmi'nin annesini kaybetmesi üzerine arkadaşına bunu anlatması)
Necmi başını büküp olayları tek tek anlatmaya başladı. ‘Valla devrem ne sen sor, ne ben söyleyem. Bizimkiler de bilmez ama benim sonum yakındır. Benim Valideyi hatırlar
Yaşanılan bu sevdayı.
Unutmam mahşeri yarını
Kimse duymaz bu feryadı...
Hüzün sardı dört yanımı..
Anladım ki dostlar yalan..
Şimdi dünyam yıkık viran.
Terk etti yar can bildiğim.
Var mı beni bir anlayan ?
""ALPER ""
Yazdım yine sen anlamadın beni.
Yıktığın bu şehrin günahları kimin ?
Sabahlarım yok umrumda değil.
Çünkü gecelerim ayaz benim .
Yavaş yavaş yıktın bu kalbimi.
Sevdamı bin canı feda ederdim.
Güzel günlerde mutluluklar senin.
Bak bu şarkımın bestesi herşeyim.
Severek ölmenin cezası sensin.
Yaktığın cehennem azap gibiydi.
Kimse bilmeden öldüm sanki.
İçimde öyle bir acı var ki.
Hayatının dip noktasında olanların aydınlığa çıkması niyetiyle...
Hayat, benim için en hayırlı ve en mutlu olan hâle dönüşüyor. Bu yeni ve harika sürprizlerle dolu yıldız günlerim için teşekkür ederim.
Ruhumdaki, zihnimdeki ve bedenimdeki her şey kalıcı bir şekilde pozitife dönüşüyor. Bunu sevgiyle kabul ediyorum.
Uyandığım her günde, bir öncekinden daha mutlu ve daha enerjik oluyorum. İçimdeki iyilik ve
Vücud ve iç Terkce
Vücud ve iç
Beden formuna ben dediği an.
Kendini yaşamdan ayırdı insan.
Vücudun yerine denilir mekan.
Form yaranmasına söylenir zaman.
Cisime göredir zaman ve mekan.
O,yoksa ne yer var,ne de ki,zaman.
Zindanda çektirdiğim fotoğrafın arkasındaki satırlar
Bir güneş için çok can yaktım, namlunun ucu dosdoğru sana bakmaktaydı yine kıyamadım onun yerine her zaman yaptığım şeyi yaptım kendime kıydım. Gece olunca yarasalar yardakçılık ederdi bana bir kartal gibi gecenin çitlerinden geçerdim ölümsüz sayardım kendimi gök kubbe altında ta ki gözlerine vurulana kadar. Öyle bir çile ki bu her gün her gece tekrarlayabilen , uyuyorum rüyalar yalan uyanıyorum insanlar...
Bende yeni bir gül aldım elime toprağı sen kokmayan her bir yaprağında gözyaşım olan sonra anladım ki bu senin de suçun değil çünkü hayat bizi sarstı, hırpaladı elbet vardır bir sebebi beni böyle mahvetmenin . Her yağmur yağdığında resmini açıyorum sen seversin yağmuru gerçi ben seni anımsatan her şeyde senin resmine bakıyorum insan zaaflarından vazgeçemiyor işte. Kaybedince sinirlenen bir insandım ben ta ki sana kaybedene kadar keşke her mağlubiyet bu kadar güzel olsaydı ama akıllanmam ben yine olsa yine kaybederim sana , nasıl olsa hırpani bir okşayışla yine uyanırdım yine severdim seni.