Yazarın başka bir serisini çok sevdiğimden bunu görür görmez aldım. Hatta yalan olmasın ilk gördüğümde çok garip geldi. Bu pembelik, tatlılık. Çizimler falan şaşırtıcıydı yani. Yazarın hep daha karanlık bir kalemi olduğunu düşünmüştüm. Sonra oturup bir nefeste okudum kitabı. Çok çabuk karar vermişim. Dibine kadar karanlık bu kuyu. Ne büyük zevk.
Binnur Şafak Nigiz'in betimleme aşkını okurları olarak hepimiz biliyoruz. Kitabın ilk 150 sayfasında Gülçehre'nin iç dünyasını okurken de gördüm bunu. Gel gelelim o kadar yaktı ki canımı. Yazarın başka bir kitabı olan İhtilal'i okurken benzer bir duyguya kapılmıştım. Bir baba meselesi vardı orada da. İhtilal çok daha ağır olmasına rağmen dimdik durabilmiştim o satırlarda çünkü Gurur da dağ gibi ayaktaydı. Feleğin sillesini yemiş yetişkin bir adamdı ama Gülçehre çok üzdü beni. Ondan kaçırılmış bir hayatı yaşamaya çalışıyordu. Evren Kuran (Kelime oyunu diyemem adının hakkını verdi beyimiz.) ona dünyanın kapılarını açarken ben de rahatladım bu yüzden.
Bu arada kitabın komik olduğunu da belirtmek lazım. Yazar yan karakterlerini bu konuda çok donatıyor. Bir yandan ağlatırken bir yandan güldürmeyi de böyle başarıyor.
Kitabı sevdim fakat açık konuşmam gerekirse giriş gibi gördüm. Öyle olduğunu da biliyorum hoş. Binnur bizi daha çok dağıtır, eminim. 
Binnur Nigiz
