Türkiye'de din, mezhep, ideoloji, yaşam biçimi olarak nefret ettiğim hiçbir kesim yok. Dünyanın en hümanist ve geniş açılı insanıyımdır ama tek bir kesim var ki; sanırım ölene kadar, hiçbir zaman, hiçbir insani bağ kuramayacağım kendi içimde: Beyaz Türkler. O kendilerinden emin halleri, kibir dolu kalpleri, mükemmel diksiyonlarıyla sıradan insanları iğneleyen ve küçümseyen tavırları, parayla her şeyi çözebiliyor olmaları ve bunu bilmenin getirdiği özgüven, bir ailenin aylık maaşından pahalı mükemmel kokan parfümleri, çok az emek ve çabayla insanların bir ömür boyu kazanabileceğinden fazla parayı anlık kazanmaları, şarap gurmeliği gibi gereksiz yetenekleri, hep çok şık ve iyi görünmeleri, her insanın yaptığı günlük işleri(ütü, yemek, bulaşık) bile yapacak yetenekten yoksun oluşları, yarı IQ'mdaki pudra şekeri bağımlısı şımarık çocuklarının para sayesinde yurt dışında benden daha iyi üniversitelerde okumaları, insanları bir tuvalet kağıdından farksız görüşleri, göz bebeklerinde o hiç eksik olmayan küçümseyici bakış... Çocukluğumdan beri nefret duyduğum tek kesim. Allah'tan yılda bir denk gelinecek kadar az sayıdalar. Dün talihsiz bir gündü ki denk geldim ezelden beri Beyaz Türk bir ailenin yaşıtım ama mentalite olarak Max 10 yaş çocuğuna. Neyse Allah'tan isteyince insanları çok iyi aşağılayabilecek yetenekteyim de uzun süre kendine gelemeyeceği bi narsistik incinme yarattım çocukta ahahshsh
Freud
_Söz ile Sihir eskiden aynı şeydi; sözlerin sihirli güçleri vardır.
_Sevgi ve sinir doğru orantılıdır.
_Aşk yoktur; libido vardır. Aşık insan deIidir.
_Dünün mutsuz çocukları, bugünün psikopatlarıdır.
_Hiçbir önerme, kendi kendisinin kanıtı olamaz.
_Sanat, çocukluk tecrübelerinin büyüklüğe
baba:
Babanın evladının kalbini kırması, genellikle aile içinde yaşanan bir problem olarak görülür. Bu durumda, baba veya ebeveynin çocuğunun duygularını inciten ya da onu hayal kırıklığına uğratan davranışları, sözleri veya tutumları vardır.
Bu durum, çocukta güvensizlik, özgüven eksikliği, kaygı ve depresyon gibi duygusal problemlere neden olabilir. Çocuklar, özellikle babalarının onları ihmal etmesi, eleştirmesi veya zaman ayırmaması gibi durumlarda, sevgi ve takdir hissetmezler ve kendilerini yalnız ve değersiz hissederler.
Bir baba, çocuğunun kalbini kırmadan önce, onun ne istediğini, ihtiyaçlarını ve duygularını anlamalıdır. Çocuklar, babalarının kendilerini önemli hissettirmesi, onların hayatındaki rolünü ve katkısını takdir etmeleri için olumlu güç vermesi çok önemlidir. Babalar, çocuklarına zaman ayırmalı, sorumluluklarını yerine getirirken onları desteklemeli ve onlarla iletişim kurmalıdır.
Okulda bazı öğretmenler çocuklara eğitim verirken özgüven aşılamak yerine özgüvenini düşüyor hem ne meslek sahibi olmak istediğini soruyor hemde sen o mesleği olamazsın diyor ve aslında çocukta o ışık olsa bile bu psikoloji ile belirli bir yere gelemiyor bu çok üzücü bir durum
Aile ve çocuklar
Bir çocuk, anne babasından ne görürse onu yapar. Onları rol model alır. Fakat, yaş ilerledikçe bu kadere bağlı kalmamalıdır. Artık farklı bir birey olmuştur. Anne babanın da bu bireye ve onun kararlarına saygı duyması gerekir. Bilinçli ailede yetişen çocuklarda bu süreç doğal bir şekilde ve sağlıklı işler. Fakat, bilinçsiz bir ailede yetişen çocuk kendi kararlarını alamadığında, ailesinin kararlarını, istemediği halde kendi kararı gibi benimsemeye kendini zorlar. Bu durum çocukta bir iç çatışmaya sebep olur. Çocuk, özgüven eksikliği ve yetersizlik duygusu yaşar. Bu durumu ileriki yaşlarda, davranışlardaki tutarsızlık izler. Çünkü kendi benliğinde oluşturduğu bir çizgi yoktur ve her kararı öncesi ailesinin fikirlerini düşünür. Bilinçsiz bir aile o ailede doğan bir bireyin hayatını karartabilir. Bilinçli bir aile ise topluma, özgüveni yüksek, güçlü bir birey kazandırabilir. Kendi başına karar alabilen birey güçlü bireydir. Hayata talihsiz olarak başlamış olabilirsiniz, fakat bu zinciri bir yerinden kırabilirsiniz. Bu fırsat karşınıza nadiren de olsa çıkar. Ne kadar erken kırarsanız, kalan ömrünüzü o kadar özgür yaşarsınız.
Çok sevdiğim bir söz var: kendi hayatınızın kalemini başkalarına vermeyin.