“Anne babalarımızın varlığı bize hep bir yaşama direnci verir; bir çocuklaşma temayülü, olmadık zamanlarda şımarabilme imtiyazı.. az şey değildir bu. İnsan ruhunu ezen modern çalışma düzenine, giderek maddileşen ve insani özünü kaybeden hayata, dışarıdaki dünyada süren onca zalimliğe karşı kendimizi koruyabileceğimiz bir sığınaktır.”
Okurken gözümden damlalar akıtan satırlar. Zaman çok acımasız geçiyor. Hep düşünmüşümdür annemi ya da babamı kaybettiğimde nasıl gider bu hayat diye daha onları kaybetmeden bir gün kaybedeceğimin korkusu ile ağlarım ara ara.. Çünkü ben büyüyorum ve onlar yaşlanıyor..
Rabbim annesi babası olmayanların yardımcısı olsun.. Bu hayat zaten zor kimsesiz kalınca kim bilir ne kadar zordur..
Bazen her şeyden çok bunalır gelir koca kız annemin babamın bacağına yatar, kucağına oturur zorla kendimi sevdiririm. Azcık sevin beni der saçımı okşatır, bunun verdiği sığınma ve çıkarsız sevildiğini bilme duygusu ile rahatlarım.. çünkü insan hep sığınmak ister hele ki biz kadınlar daha fazla..
