Sen,
alacalı gülümseyiş
donmuş karlar üzerinde -
Mart rüzgârı,
karda uç veren
dalların dansı,
inleyerek ve ışıltarak
küçük “ohlar”ını -
ak bacaklı geyik,
zarif,
keşke
bilseydim yine
her gününün
akıp giden zarifliğini,
her davranışının
köpüksü ağını -
yarın donmuş
aşağıdaki ovada -
sen, alacalı gülümseyiş,
sen, ışıltılı gülüş.
youtu.be/Vmw_KUF_oaM
her insanın sesinde, iki bedenin unuttuğu,
ama gene de mucize olan bir parça yaşam var.
istersek, karşılaşabiliriz.
Toprak gibi, kapalısın;
deniz gibi çarpıyorsun.
Seni ele geçirebilecek
ya da durduracak
söz yok. Toprak gibi
topluyorsun yaraları
ve onlara yaşam veriyorsun,
okşayan soluk, sessizlik.
Deniz gibi kurusun,
karaya vurmuş bir balık gibi,
hiçbir şey söylemiyorsun
ve kimse konuşmuyor seninle.
Toprak ve Ölüm
Her defa bir kopuş,
her defa ölüm.
Hep savaştık.
Hangimiz çarpışmayı seçtiyse
ölümü tattı
ve kana giden kapıyı.
Artık birbirinden nefret etmeyen
uzlaşmış düşmanlar gibi
bizim sesimiz aynı
aynı cezamız ve çıplak gökyüzü altında birbirimizle yüzleşmiş yaşıyoruz.
Aramızda kıskançlıklar yok
gereksiz şeyler yok -
hep savaşacağız.
Yine savaşacağız,
hep savaşacağız,
çünkü birlikte
ölüm uykusunu arıyoruz.
