“İstersen aynı kalemle aynı kağıda aynı şeyleri yazalım biz seninle, fark etmez.
Parmak izi gibi, herkesin kağıtta bıraktığı iz de his de farklıdır.”
İstersen aynı kalemle aynı kağıda aynı şeyleri yazalım biz seninle, fark etmez.
Parmak izi gibi, herkesin kağıtta bıraktığı iz de his de farklıdır.
Mefhum
İstersen aynı kalemle aynı kağıda aynı şeyleri yazalım biz seninle, fark etmez.
Parmak izi gibi, herkesin kağıtta bıraktığı iz de his de farklıdır...
Sen gelirsin diye yollarınına begonviller kanaviçeler ve manolyalar ekeceğim.
Sevinçlerimi tebessüm diye kolye yapıp yapraklarına asacağım.
Gelirsin diye mor papatyalardan bir köy evi inşa edeceğim sana.
Çatısına beyaz gecelerden çalıntı kiremitler döşeyeceğim.
Bahçesine mutluluk,keyif,huzur, dinginlik ve birazda sen ekeceğim.
Kibri nefreti, kötü
Kimsenin üslûbu bir başkasınınkine benzemez.
Bir bakıma parmak izi gibi bir şeydir üslûp.
Ruhun Malzemeleri
PARMAK IZI SILINIR MI….
Sen simdi gittin diye,seni görmüyorum,sesini duymuyorum
Kokun burnumda degil ya hani.Benide gitmis saniyorsun degil mi.
Parmak izi silinir mi?
Burnumdaki kokun yahut.
Yada gel rüyama al kendini,al kurdugum hayalleri.
Verirmiyim saniyorsun saclarini geri.
Ictigin son sigarayi,dudak izin hala orada.
Al hadi al agladigin mendili,sac boyani mektuplarini,dis fircani.
Biriktirdigim yalanlarini topla cesaretin varsa doldur tika basa ceplerine.
Parmak izi silinir mi?
Saksidaki ciceklerini,ictigin kahve fincani,dokundugun kapi kolu bile
Bu arada giderken biraktigin yerdeyim.
Sen isin dusunce sevmeyi bilirsin,yada özlediginde gel al beni.
Kirletmedim bendeki seni.Nasil biraktiysan kapinin önüne cöp gibi.
Parmak izi silinir mi?
Komsulardan,seni taniyan herkesten,al kendini gidiyorsan.
Ya öldür bendeki seni,yada bu zaruri vedaya hapset beni
Sil parmak izlerini,götürme gittigin yere beni,yada öldür kendini.
Verme ellere beni,koklatma baska nefesleri.
Disi dudaklarina dislerimle yazdigim,iki heceli adam ismini.
Ve unutma seni sevdigimi.
Parmak izi silinmez sevgili
Her insanın çocukluğuna duydugu özlem özeldir, kendine hastır hatta parmak izi gibi farklıdır. Bizler ise bu özel duygunun başkalarının, en azından yakınlarımızın bilmesini hatta anlamasını isteriz. Sanki anlaşıldığında daha değerli olacakmış gibi veya kutsallaşacakmıs gibi... Hayır aslında ne yaparsak yapalım bu duygu ne azalır ne de çoğalır, ne kaybolur ne de geri gelir, ne değersizleşir ne de kutsanır. Ozaman çabamız nafile, kârımız ise bu duygunun her insanda olduğunu bilmenin verdiği rahatlama hissidir.
Her insanın sevgisini gösterme şekli farklıdır. Parmak izi gibi.. Herkesin bir sevgi izi var. Elbette bunu kabul edebiliyorum ancak takıldığım nokta sevgi en nihayetinde bir yerde ele vermez mi kendisini? Bir şekilde hissettirmez mi varolduğunu. Var olan bir şey ne kadar gizlenebilir ki..? Var olan sevgi nereye kadar gösterilmeyebilir?