Bazen de saygıdeğer abilerim ablalarım, dünyası yerle bir olur insanın. Hayat, fazla kafa yormadan idare etmeyi sağlayan bütün anlamlarını yitiriverir. En akıllıca sandığınız fikirlerinizin saçmalığını, en içten duygularınızın yapmacıklığını kavrarsınız. Aslında hiçbir konuda bir fikriniz bulunmadığını, aslında hiç kimseye karşı bir şey hissetmediğinizi ve tüm evrenin de size karşı aynı gaddarca kayıtsızlık içinde olduğunu. Hep gözünüzün önünde durduğu halde o güne dek her nasılsa yok saymayı başardığınız bu gerçeği fark ettiğiniz anda ilahi işleyişi de çözmek üzeresiniz demektir.
“Müziği hissetmelisin,” dedi ritme uygun biçimde koluyla havada kocaman bir sekiz işareti çizerek. “O haykırarak acıyı dile getiriyor. “
“Gerçek acı sessizdir,” dedim. “Bir huzurevi gibi.”
“Aklım almıyor bir türlü,” dedi Rebi abi başını ellerinin arasına alarak. “Nasıl olur?” Sanki her şeyin mantıksızlığına kendini ikna edebilse, yaşananları gerçek olmaktan çıkarabilecekti.
Çocuklara bakıp da saflık, masumiyet ve güzellik edebiyatı yapanların aklına şaşarım. Ben bizimkilere bakınca, insanoğlunun en alçakça eğilimlerinin en çıplak halinden başka bir şey görmüyorum.