°•○● Çok üşüyorum ve terk edilmişliğimle cok yorgunum.Git ve annemi bul,ey rüzgar.Gece vakti beni hiç bilmediğim eve götür.Dadımı geri ver.Ey geniş sessizlik ve BEŞİĞİM ve beni uyutan NİNNİ
☾
Neyi istediğimi ya da istemediğimi bilmiyorum. İstemeyi bilmez oldum, nasıl istendiğini bilmiyorum, normalde istediğimizi ya da istemeyi istediğimizi bize belli eden duyguları ya da düşünceleri anlayamıyorum. Ne kim olduğumu biliyorum, ne ne olduğumu. Koca evrenin ansızın çöken hiçliğinin altında, üzerime bir sur yıkılmış gibi yatıyorum. Ve ardımda bıraktığım izi takip ederek yürüyorum, ta ki gece çökene, tam kendime karşı içimde bir sabırsızlık yükselirken, farklı olmanın ferahlatan tesellisini getirene dek.
☾
"...Hep hareket halinde olan ama hiç gelmeyen, aralıksız salınan bir sarkaç, hep geri dönmek üzere giden, bir merkezden ve gereksiz bir hareketten ibaret..."
°•○● Bazen geceleri yalnızlık hissettiğimde,gözyaşları icinde onu çağırırım ve sevebileceğim,ona ait bir fikir oluşturmaya çalısırım ama sonra onu tanımadığımı anımsarım
°•○● Sonunda oyun oynamazken ben kimim ? Duyularıyla soğukta dışarıda bırakılmış,gerçeğin sokak köşelerinde titreyen,hüznün steplerinde uyumaya zorlanan ,fantezi tarafından sunulan ekmeği yiyen zavallı bir yetim