İnsanların hepsi değilse de çoğu iğrenç bir hayat yaşıyor.
Sayfa 465Kitabı okuyor
Kendimle anlaşamasam da bağışlıyorum kendimi.
Sayfa 27 - Can YayınlarıKitabı okuyor
Ve ben
Bilmiyorum ne düşündüğümü,
Bilmek de istemiyorum.
Sayfa 24 - Can YayınlarıKitabı okuyor
"İnsanların ruhunu öldürüyorlar anne"
demisti Maksim Gorki:
"İste asıl cinayet bu, utanılacak bir cinayet..."
İnsanlar gün içinde kabalıkları, kalabalıklarıyla ne kadar da incitiyorlar değil mi ruhumuzu?
Kalbimizi nasıl da kırabiliyorlar.
Oysa Platon şu nasihatte bulunur:
"Nazik olun. Çünkü karşılaştığınız herkes farkında olmadığınız zorluklarla boğuşuyor..."
Dikkat ediyor muyuz buna ?
Anlamaya çalışıyor muyuz insanları yargılamadan önce ?
Unutuyor muyuz yoksa herkesin bir kalbi olduğunu?
Pessoa'dan bir alıntı yapayım yeri gelmişken:
"Kimseyle alay etme.
Kimseyi küçük görme.
Kalbinin en ücra kösesinde bile yapma bunu.
İnsan yaşamı alaya alınmayacak kadar hüzünlü ve ciddidir"
Çoğu zaman unutsak da gerçek bu...
Ressam Van Gogh geçirdiği bir kriz sonrası kendisine sıktığı bir kurşunla yaralanıp evine geldiğinde şu sözü sayıklayıp
hayata veda etmişti:
"Hüzün sonsuza dek sürecek..."
Sürmesin, sürdürmeyelim..
insanları incitmeyelim.
“Olası olanı düşleyenler,büyük bir olasılıkla gerçek düş kırıklığına uğrarlar.”
Sayfa 134Kitabı okuyor
Yüreğimin tam ortasında büyük bir yorgunluk var.
Sayfa 255Kitabı okuyor
Hayat, birisinin karmakarışık ettiği bir iptir.
Sayfa 67 - Zeplin Yayınları - 2. BaskıKitabı okuyor
Kısaca diyecek olursak, düşünmeyen mutludur.
Sayfa 66 - Zeplin Yayınları - 2. BaskıKitabı okuyor
Bana ait olmayan izlenimlerle yaşıyorum, reddedişlerle tüketiyorum kendimi. Kendim olma tarzımda bile bir başkasıyım.
Sayfa 142 - Can ModernKitabı okuyor
Pessoa'dan yine derin satırlar
Yüreğimin tam ortasında büyük bir yorgunluk var. Asla olamadığım kişi beni üzüyor, ondan bana kalan anılardan neye olduğunu anlayamadığım bir özlem kabarıyor.
Huzursuzluğun Kitabı
Bütün sevdiklerim beni karanlıkta unuttu.
Hayatımız hayatın ta kendisiydi... Aşkımız aşkın kokusuydu... Sadece varlığımızla dolup taşan, imkânsız saatler yaşardık... Çünkü bir gerçeklik olmadığımızı etimizin her zerresiyle biliyorduk...
Sayfa 571Kitabı okuyor
Günler boyunca uyanık uykular uyuduk, hiçbir şey olmadığımız için, arzu ya da umut beslemediğimiz için mutluyduk, aşkların rengini, nefretin tadını unuttuğumuza seviniyorduk. Kendimizi ölümsüz sanıyorduk...
Sayfa 569Kitabı okuyor
Değmez hiçbir şeye uzak aşkım, hiçbir şeye, hiçbir şeye değmediğini bilmenin ne kadar hoş olduğunu bilmenin dışında...
Sayfa 568Kitabı okuyor
Ey donuk mutluluk... Ey yolların kavuştuğu yerdeki sonsuz durak! Düşteyim ve dikkat kesilmiş zihnimin ardında benimle düşlere dalan biri var... Ve belki de ben, var olmayan o Kimse'nin düşüyüm sadece...
Sayfa 567Kitabı okuyor