Pessoa

Ne mutlu yaşamlarını kimseye emanet etmeyenlere.

Utangaçlık asil bir huydur, ne yapacağını bilememek övünülesi, yaşama becerisinden yoksun olmak ise insanı yücelten bir özelliktir.

Hiçbir şeyi ciddiye almadan ve duygularımızı tek gerçeklik kabul ederek, oraya sığındık, duyguları geniş ve bilinmeyen ülkeler gibi araştırdık.

Düş evreni gölge gibi peşimde.Ve benim uyumaktan başka isteğim yok.

"Ey beni duyan ve yarım kulak dinleyen sen, bunun nasıl bir trajedi olduğunun farkında değilsin! Anasını babasını kaybetmeye, bahtsızlığa, dostsuz, aşksız kalmaya – hepsine katlanabilir insan; ama ne gerçekte, ne lafta elde edebileceği güzel bir şeyi hayal etmeye, hayır. Kusursuz bir iş bitirdiğini bilmek, maksadına ulaşmış bir yapıt yaratmanın zevki – sakin bir yaz günü, bir ağacın gölgesinde ne de tatlıdır uyumak."

"Özgürlük, yalnız kalabilmeye denir. İnsanlardan uzaklaşabiliyorsan, onlara hiçbir muhtaçlığın, paraya ihtiyacın, sürüye uyma içgüdün, aşka, şana şöhrete hevesin ya da merakın yoksa özgürsündür, bunların hepsi sadece yalnızlıktan ve sessizlikten beslenir. Yalnız yaşayamıyorsan, doğuştan kölesin demektir. Ruhen ya da zihnen en yüce mertebelere ulaşmış olabilirsin: Soylu bir kölesin öyleyse ya da zeki bir uşak, ama özgür değilsin. Ve bir trajedinin içinde değilsin, çünkü böyle doğmuş olman bir trajediyse de bu seni değil, kendi kendiyle yüz yüze gelen Kader’i ilgilendirir. Öte yandan, eğer hayatın ağırlığına dayanamadığın için köle olduysan, yazıklar olsun. Özgür doğduğun, kendi kendine yetebilen, insanlardan uzak durabilen biri olduğun halde, zavallının teki olduğun için insanlarla yaşıyorsan, yazıklar olsun sana. İşte bu, nereye gidersen git, kendinde birlikte taşıyacağın trajedindir."