İşte o zaman eli ayağı kesildi ve durdu; çocukluğunun sefaleti, ilk aşkın düş kırıklığı, yeğeninin gidişi, Virginie’nin ölümü, bir gelgitin dalgaları gibi art arda gelip boğazında düğümlendiler
İnsanlar vedalaşırken, genellikle olayın sürekliliğini inkar eden sözler dile getirmeyi severler: Birbirlerinden ayrılırken tekrar görüşene kadar derler. Yeni bir araya gelme planları yapmakta çok aceleci davranırlar ama bunu unutmakta daha da acelecidirler. Ben bu tür insanlardan değilim. Gerçeği söylemeyi tercih ederim ki gerçek büyük bir ihtimalle karşılaşmayacak olduğumuzdur.
Unutmayın ki biz zaten varız, bu dünyadayız ve sadece bu yüzden bile çok değerliyiz. Özeliz, kendimizden başka bir "ben" daha yok bize. Belli bir hayat duruşumuz, kişiliğimiz, hayallerimiz var ve hepsi bize ait...Sadece bize...
Ruhsal ve bedensel çekişmelerin yarattığı gerilimden doğan ince bir ip üstünde atarız yaşamda adımlarımızı .Bazen dengemizi kaybederiz, bazen düşeriz ama yaşadığımız müddetçe yürüyüşümüz hep devam eder.