Erkeğin trajedisi
Ana karnında görmez, duymaz, konuşam az ve koku alamazken “dokunmak” elimizdeki tek silâhtır. Dölyatağı duvarına bir sandal gibi çarpıp dururken sinir sistem i miz, vücut basıncım ız -aklın olmadığı devirlerimizde iletişim kurmamızı sağlar. Altıncı ayda duyarız...
Ve nihayet dokuz ay on gün sonra; ana karnındaki cennetten kovuluruz: Buna "doğum" diyoruz. Yani hayat... Buruşuk bir yüz ifadesiyle durum protesto edilir: İlk ağlama ve ilk uyku.
Uyanır. Sağında, solunda iki hemşire... N otlar alı nır... Tafralar satılır... Korku filmi başlamıştır. Uyanır uyanm az zırlar... A nnesi kucağına alıp ilk sütünü verene kadar sinirleri yatışmaz. A nne ona “dokunmuş” ve rahatlatmıştır. Evet beyler, trajedim iz bu...
