Em û mamosteya me di navbera xwe de sohbet dikin. Mamoste behsa serboriyên xwe yên berê yên di dozan de dike. Dibê "dema ez parêzer bûm rojekî du jinikên cîran weke dozdar li hember dadgehê bûn. Nîşkê ve çi bû jin pev ketin, yekê gote ya din "tu çi afat î, ma ez nizanim tu bi avfiroş re dilîzî!" Jinika din jî gotê "lê tu? ma haya min ji têkilîya te û mêrikê cîran tune ye?!". Herdu cîranan ji kelecana keftûleftê ji bîr kiribûn ku di dadgehê de li hember dadger û xelqê ne. Mêrê wan jinên cîran jî ji şermê stûyê xwe xwar kirine û wisa bêdeng mane. Piştî ku jinikên cîran ji xwe dihisin diçin rûyê hevdû, hevdû hembêz dikin, yek dibê "hîî ez qet ji te ra tiştekî wisa dibêjim, cîrana min a delal" ya din dibêje "giş ji hêrsê bû ji hêrsê, ma ez nizanim tu çiqas binamûs î." Cîran li wir li hev tên û doz xelas dibe."
Bu anlamda, çok geniş tutarsak, şiirin başlangıcını ninnilere götürebiliriz. Yani, "dandini dandini dasdana" dediğiniz zaman şiir söylemiş olursunuz. Hiçbir mânâ ifade etmez ama dilde belli bir işlev, hayatımızda belli bir işlev üstlenir. Ya da, "re re re, ra ra ra, Gasray, Gasray, Cim Bom Bom" dediğiniz zaman şiir söylemiş olursunuz. Çünkü bununla aslında bir yargıyı dile getirmiş olmazsı- nız ama insan hayatı içinde bir bölgede başka bir kelime bütününe, başka bir kelime dizisine tercüme edilemeyen bir anlamı ortaya çıkarmış olursunuz. Şiir, demek ki, bu anlamda hatırlanan, seçkinleştirilen ve kendisine günlük dilin kullanımından farklı bir yer ayrılan şeydir.
Şunu söylemeliyim ki ben bu kadar değildim; henüz bitmedim ama, eksildim. Yakında yalnızca suyum kala cak, ve bu yüzden bana kızılacak.
- Allah, Allah, yahni bitmiş - kim yedi bunu?
İşte o an, başa dönebilsem; yahniden önceki tarihime - birden bir keçi, bir sığır, bir domuz olarak, ayaklarım tabaktaki suyuma ve ekmek artıklarına batarken, yük
Nurşin'de bir müddet kaldıktan sonra Hizan'a döndü. Sonra medrese hayatını terkederek pederinin yanına geldi ve bahara kadar evde kaldı. O sırada şöyle bir rüya görür:
Kıyamet kopmuş, kâinat yeniden dirilmiş. Molla Said, Peygamber Aleyhissalâtü Vesselâmı nasıl ziyaret edebileceğini düşünür. Nihayet sırat köprü sünün başına gidip durmak