Albay Buendia, Rebeca'ya sürgit yas tutmamasını, evi havalandırmasını, Jose Arcadio öldü diye dünyaya küsmemesini öğütleyerek söze başladı.
Ancak, Rebeca'ya ne söylense boştu artık.
Sayfa 180Kitabı okudu
Dünya, Amaranta'nın yalnızca teninde sürüyordu artık, iç benliği tüm kötülüklerden arınmıştı. Amaranta, bunu yıllarca önce kavrayamamış olduğuna üzülüyordu. O zaman anılarını arıtabilir, evreni yeni bir ışıkla baştan kurabilir, akşamüstleri Pietro Crespi'nin lavanta kokusunu ürpermeden hatırlayabilir ve nefret ettiği ya da sevdiği için, Rebeca'yı o sefaletten çekip kurtarabilirdi. Meme'nin eve sarhoş geldiği akşam söylediği sözlerdeki kendisine yönelik nefret onu üzmedi. O akşam Meme'ye bakarken, bir başka genç kızın hayalini görür gibi oldu. Bir zamanlar o genç kızın da Meme kadar saf görünüşlü olduğunu, oysa kin duygusuyla çoktan lekelenmiş bulunduğunu düşündü. Amaranta bunu anladığı zaman, yazgısını öyle kabullenmiş durumdaydı ki, artık değişme, düzelme olanaklarının hepten yitirildiğini bilmek bile onu sarsmıyordu. Kefenini bitirmekten öte bir amacı kalmamıştı.
İnat
Ömrünü zehir eden inatçılığı yine herkesin sandığı gibi kötü yürekliliğinden değildi de sınırsız bir sevgiyle aşılmaz bir korku arasındaki ölümcül çatışmanın sonucuydu. Ve Amaranta'nın kendi yüreğinden korkması, sonunda öteki duygulara ağır basmıştı. Yine o sıralarda Ursula, Rebeca'dan sık sık söz etmeye başladı. Onu, geç kalınmış bir pişmanlığın yücelttiği sevgi ve beklenmedik bir hayranlıkla anıyor ve Ursula'nın kendi soyundan özlemini duyduğu sabırsız yüreğin, ateşli rahmin, sınırsız yiğitliğin bir tek Rebeca'da olduğunu görüyordu.
Sayfa 280 - Can YayınlarıKitabı okudu
Rebeca nın sağ olduğunu ve o böcek deliğinde çürüdüğünü bir an bile aklından çıkarmayan tek kişi,onu hiçbir zaman bağışlamamış olan yaşlı Amaranta ydı.Gün doğarken yalnız yatağında yüreğinin soğukluğundan üşüyerek uyanınca Amaranta nın ilk aklına gelen Rebeca olurdu.Pörsümüş göğüslerini,sarkmış karnını sabunlarken,kaskatı kolalı iç eteklerini ve bükülmüş belini düzeltmek için taktığı korseyi giyerken,elindeki o korkunç kefaretin siyah sargısını değiştirirken hep Rebeca yı düşünürdü.Amaranta her an,ister uykuda,ister uyanık olsun,ister öfkeli,ister sakin olsun,hep Rebeca yı düşünürdü.Çünkü yalnızlık,anılarını ayıklamış,yaşamın yüreğinde biriktirdiği özlem dolu süprüntüleri yakmış,geriye en acı anıları bırakarak onları arıtmış büyütmüş,sonsuzlaştırmıştı.
Sayfa 248Kitabı okudu
"Rebeca evinin kapılarını sımsıkı örttü ve hiçbir dünya nimetinin
aralayamayacağı bir kayıtsızlık kabuğuna çekilip kendini canlı
canlı eve gömdü."
“Nefret ettiği ya da sevdiği için, yalnızlığın ne demek olduğunu bildiği için, Rebeca'yı o sefaletten çekip kurtarabilirdi.”