Düğün için yeni bir gün belirlemeyi düşünmek bile öylesine büyük bir saygısızlık gibi görünüyordu ki, nişanlılıkları sonsuz bir ilişkiye dönüştü.
Öpüşebilmek için nice oyunlarla lambaları söndürdükleri günler çok gerilerde kaldı, aşkları artık ölüme terkedilmiş gibi, kimsenin umursamadığı soluğu tükenmiş bir sevdaydı artık. Bütün umudunu, bütün dayanaklarını yitiren Rebeca, yeniden toprak yemeye başladı.
Rebeca'nın toprak yeme alışkanlığından kurtulup öteki çocuklarla aynı odada yatmaya başladığı sıralarda bir gece, aynı odada yatan Kızılderili kadın bir ara uyandı ve köşeden bir tuhaf takırtı geldiğini duydu. Odaya bir hayvan girdi sanıp telaşla ayağa fırlayınca Rebeca'nın parmağını ağzına almış, karanlıkta gözleri kedi gözü gibi parlayarak salıncaklı sandalyede oturduğunu gördü. Kör talihin kurbanı olmuş Visitacion, bir zamanlar prensi ve ensesi oldukları yüzyıllık krallıklarından kaçmalarına neden olan hastalığın belirtilerini dehşetle gördü Rebeca'nın gözlerinde. Uykusuzluk hastalığıydı bu.
“Amaranta, her an, ister uykuda, ister uyanık olsun, ister öfkeli, ister sakin olsun, hep Rebeca'yı düşünürdü. Çünkü yalnızlık, anılarını ayıklamış, yaşamın yüreğinde biriktirdiği özlem dolu süprüntüleri yakmış, geriye en acı anıları bırakarak onları arıtmış büyütmüş, sonsuzlaştırmıştı.”
Sayfa 248Kitabı okudu
“Rebeca, anıların somutlaşıp insan gibi odadan odaya yüzdükleri bu evde huzur ve sükûna kavuşmuştu.”
Sayfa 180Kitabı okudu
"Neyin var senin?" diye sordu annesi.
"Halkın söylediklerine inanıyor musun?" diye,soruyu başka bir soruyla yanıtladı oğlu.
"İnsan benim yaşıma gelince her şeye inanmak zorunda kalır,"diye karşılık verdi dul kadın. Sonra tembel tembel sordu: "Ne söylüyorlar?"
"Rebeca İsabel'in benim çocuğum olmadığını."
Dul kadın yavaşça sallanmaya başladı."Onda Asis'lerin burun yapısı var," dedi. Bir an düşündükten sonra,"Kim söylüyor bunu?" diye sordu, aklı karışmışcasına.
Rebeca, yalnızlık anılarını ayıklamış, yaşamın yüreğinde biriktirdiği özlem dolu süprüntüleri yakmış, geriye en acı anıları bırakarak onları büyütmüş, sonsuzlaştırmıştı...
Sayfa 248