Buz kesen ay ışığı altında ölüm sarhoşluğuyla,
Gölgelerin sessiz çığlıkları yankılanır karanlıkta.
Rüzgarın inceden esintisi, uğuldayan dalgalar, ruhumu derin bir kederle sarar.
Gökyüzünde yıldızlar titrer, gecenin derinliklerinde kaybolan bir ruh gibi,
Yıpranmış bir gemi gibi savrulurum fırtınalı denizlerde,
Umutsuzlukla dolu bir yolculuk, sonsuzluğa doğru süregider.
Yitik bir umut arayışında, karanlık labirentlerde kaybolurum,
Geceyle dans eden gölgem, ruhumun içini kemirir…
Sesin hala kulaklarımda
Ve göğsümde duran hasretin
Ruhumu bir bıçak gibi parçalar
Hatıraların ağırlığı omuzlarıma çökmüş
Göğüsümün kafesini kırar
Kimseler bilmesin diye seni
İstiridyenin içinde bir inci gibi
Sakladım seni
Ruhumun son çırpınışları bunlar
Sana olan sevdamın
Birikmiş son çığlıkları....
ŞiirZen
Var mı yeryüzünde daha karanlık bir zindan
Yahut daha acı yüklü bir ceza sensizliğe mahkum olmaktan
Tüm geceler mi kasvet
Tüm kaldırımlar mı hasret
Tüm yıldızlar mı sayıklar adını
Bir mevsimin içinde saklı aşk
Öyle narin, öyle yorgun, öyle benden uzak
Buz kesmiş bedenim temmuzun ortası
Kan ahenkle dans ederken gözlerimde
Ruhumun iliklerine işlerken gülüşlerin
Batıyor hayallerimi taşıyan fırkateynler
Sensizlik kusuyor yine tüm şehir
Kulaklarımda çığlıkları yankılanır
Gel, gelde yüreğim dinsin artık
Umutlarım bir tek gözlerini tanır
Mehmet Gür
BAK YİNE YENİLDİM ANNE
Ruhumun arka sokağında dolaşan kediler kadar tattım ben yalnızlığı
Çizgileri, adımlarıma hiç denk gelmeyen kaldırım taşlarını saydım onca zaman
Üretken bir yalnızlık mı bu bilmiyorum?
Her gün biraz daha çoğaltıyordum.
Atalarımdan kalmış çok hisseli bir miras gibi…
Davam uzun
Davam baştan kayıp
Beni bırakıp giderken başlatmış babam ilk
Bir bedene sıkışıp kalan insanların acı çığlıkları..
- "Saatlerce düşünüyorum, düşündükçe kaybediyorum kendimi. Ruhumun derinliklerinde, nefesimden bir parça eksiliyor. Ölüyorum, kimse görmüyor. Haykırıyorum Tanrı'ya, duymuyor." -
Sessiz sedasız,
Çığlıkları içime atarak,
Karanlığa yol alıyorum.
Zift gibi kara yolları iki parça ışık aydınlatıyor.
Ruhumun karanlığının aydınlıktan haberi yok.
Artık eminim.
Ruhumunda eti kemiği var. Bedenimden öte içimde başka bir beden daha var.
Ruhumun kanı çekildi.
Karanlığa düşmüş gibiyim, Tükendim.
Nefes almak imkan dahilinde Ben nefes alabildiğimin ne inancındayım,
Ne de şükründe.
Uzaklardan, çok uzaklardan sesler duyuyorum, acıyan, kanayan sesler
Kulaklarımın duyamayacağı kadar uzaklardan.
Çocuk çığlıkları, siren sesleri, karanlığı aydınlatan ateşi görüyorum.
Matruşkalar gibi,
Benden öte bir ben, bir ben daha var içimde.
Söylesene bunca zulmü seyirle
Bizden ne kalır geriye?
Kaç insan ederiz biz?
Gönül kırıklıkları..
Ağır bir imtihandır, ruhumun çığlıkları..
| Güven Taşdemir
