"Artık buluşmamız mahşere kaldı.."
Seven aynı zamanda inanır da. Sevgi itimattan doğar. Seven itimat eder. İtimat eden inanır.
Benden zarar gelmez,
Kovanındaki arıya,
Yuvasındaki kuşa;
Ben kendi halimde yaşarım
Şapkamın altında.
Sebepsiz gülüşüm caddelerde
Memnuniyetimden;
Ve bu çılgınlık delicesine
İçimden geliyor.
Dilsiz değilim susamam
Öyle ölüler gibi
Bu güzel dünyanın ortasında
Ve dallarimin uzunlugunca
Cumle ağaçlar benden memnun
"Ne tuhaf değil mi Allah'ı ancak işimiz düştüğü vakit arıyoruz."
Bir şair yaşamıştı Zonguldak'ta
Adı Rüştü Onur'du.
Bilseydi hatırlanacağını
Ölümünden sonra
Memnun olurdu.
Sayfa 35 - Behçet Necatigil'in arkadaşı şair Rüştü Onur'un ölümünden sonra yazdığı dizelerKitabı okudu
Ne yazacağımı bilmiyorum. Kalemimi kalbimin tesirinden kurtaramıyorum ki.
Senin olmak benim için en büyük saadettir. Ben de senin gibi maddenin hâkim olduğu bu asırda yaşaması pek güç olan bir insanım. Fakat biz belki ikimiz beraber olursak bu güçlük zail olacaktır.
Ne tuhaf iş, yazacaklarım ve söyleyeceklerim yazdıkça bitecek yerde çoğalıyor.
işte mektubun avucumda. işte tekdüze geçen günlerimin tek tesellisi.
Yastıkta senin başının izi yok. Yorgana henüz elin değmemiş. Belki saçma düşünüyorum. Belki makul. Ne olursa olsun her şeyim seninle dolu Mediha.
Ben yeni tanıdığım bir kimseye şiir yazıp yazmadığını veya onu sevip sevmediğini sorarım. Ve onunla bu suretle arkadaş olurum.
Zekamın siyaseti altında ve kalbimin, ruhumun, gönlümün huzurunda kurulan fevkalade mahkemenin kararı...
Ne felsefeden ne ruhiyattan anlarım. Yalnız kelimeleri yan yana getirip bir şeyler yaratmakta belki hünerim vardır. Onu da Allah bilir.
Şu yıldızlar yok mu
Bana düşündüren onlar
Yolculuk etmeyi.
Sayfa 57 - Sel Yayınları
NEDAMET
Tanrım açamadık içimizi
Artık buluşmamız mahşere kaldı
Ne yelken ne gemi var limanda
Kaçmak bir uzun sefere kaldı.
Mercan bir sahildeymiş gemiler
Bulmak kasvetli günlere kaldı.