Geçmiş zamanı, adeta beş duyunun birden yardımıyla dirilten bu "Rüya"yı Marcel Proust okumuş olsaydı, Gonçarov'u kendine en yakın romancılardan sayabilirdi. Proust da onun gibi anlattığı âlemden hiçbir şeyin kaybolmasına razı olmuyor, ilk bakışta tekrar gibi görünen belirsiz renkleri biriktirerek canlı bir bütün yaratıyor.
Farklı bir bakış :)
Çiçekler samimi değil, aziz dostum. Renkleri büyülü. Gövdelerin narin. Yaprakları süslü. Oysa gerçek bu mu? Söyler misiniz. Kaktüsün hiçbir şey vadetmeyip nadiren sunduğu küçücük bir çiçek. O dikenlerin arasında patlayan kuvvetli renk. Gerçeğe daha yakın değil mi? Diyebilirim ki gerçek o. Ama insan gerçeği istemiyor. Bu yüzden hayal kurar gibi seviyorlar çiçekleri. Hayal kadar kırılgan, düş kadar uydurma bir ilişki bu. Abartıyor muyum? Hayır. Düşünün biraz. Dostumuz da sevgilimizle toz pembe kokularıyla gelip sarılmazlar bize. Dikenlerine batırıp giderler.
Sayfa 45Kitabı okudu
