Sabiha Gökçen anlatıyor
Atatürk bir sivil havacılık okulu kurulmasını düşünmüş ve bu isteğini Türk hava Kurumu’na iletmiş.
Bir süre sonra okul açıldı Atatürk’te beni açılış törenine götürdü. Orada uçakların uçuşunu yakından gördüm. O törende paraşüt atlayışları da yapıldı. Ben bunlarla çok ilgilendim.
Atatürk beni izliyor olmalı ki, hemen bana döndü, bakıyorum ilgileniyorsun, nasıl, sen de bunları yapabilir misin? Diye sordu. Bu soru çok hoşuma gitmişti. Ben de atlamak isterim, dedim.
Atatürk’ün yanında Türk hava kurumu başkanı Fuat Bulca oturuyordu. Atatürk ona, bak dedi, Gökçen de atlamak istiyor. Ne yapacağız? Fuat bolca, peki, hemen okula kaydedelim kendisini, gelsin burada çalışsın, dedi
Sayfa 43Kitabı okudu
Sabiha Gökçen anlatıyor
1934’te soyadı kanunu çıktığı zaman Atatürk herkese birer soyadı veriyordu. Bir gece bana sofrada, Sabiha sana da bir soyadı vereceğim, dedi ve bir kağıda Gökçen yazarak bana uzattı. Böylece adım Sabiha Gökçen oldu.
Sayfa 43Kitabı okudu
Sabiha Gökçen anlatıyor
Okula başladığımızda genç bir öğretmenimiz vardı, onu çok sevmiştik o da bizi seviyordu ilk zamanlar derslerimizi ihmal ediyorduk, kendimizi daha çok oyuna veriyorduk. Bir gün Atatürk üçümüzü de imtihan etti üçümüzde de aradığını bulamadı. Bir gün okula gittik. Baktık ki hocamız değişmiş. Daha yaşlı başlı bir hanımefendi gelmiş. Biz onu hiç sevmedik. Ona karşı isyan eder bir durum takındık.
Bir gün Zehra ve ben hocaya karşı geldik. Hoca bizi kolumuzdan tuttu gibi sınıftan attı. Biz ağlayarak köşke koştuk, doğru Atatürk’ün odasına. Atatürk’ün bize acıyacağını sanıyorduk. Çünkü çok şevkatliydi. O halimizi görünce ne oluyor diye sordu. Biz doğruyu anlattık. Atatürk yalanı hiç sevmezdi. Biz de hiç yalan söylemezdik. Bizi dinledikten sonra, şimdi çıkın odanıza gidin, dedi.
Başyaver beyi Çağırtmış, doğru okula göndermiş ve durumu öğrenmiş. Sonra bizi tekrar odasına çağırdı ve dediki, siz büyük hata işlemişsiniz. Hocalara böyle yapılmaz. Daima onları sevmek, saygı duymak lazım. Onlar sizi yetiştirecekler. Şimdi okula gidip hocanızdan özür dileyeceksiniz ve elini öpeceksiniz. Biz de öyle yaptık. Bir daha olay çıkartmadık.
Sayfa 42Kitabı okudu
Sabiha Gökçen anlatıyor
Atatürk’ün yanına köşke gittim. Atatürk beni Çankaya ilkokulu‘na yazdırdı. Okul o zaman, Köşk’ün bahçesinde tek katlı bir binadaydı. Atatürk’ü her gün görüyordum. Onun evinde kalıyordum. Bana karşı daima müşfikti, daima iyiydi. Ben Atatürk’ten gördüğüm şevkati kendi ailemden görmedim.
Üç manevi kızı vardı: ben, Zehra bir de Rukiye
Sayfa 42Kitabı okudu
Sabiha Gökçen anlatıyor
Bir sabah Atatürk’ü misafir edildiği köşkün bahçesinde gezerken gördüm. Hızla atıldım otarafa. Fakat korumalar beni geçirmek istemediler. Atatürk bunu görmüş olacak ki, korumalara, bırakın gelsin diye bağırdı.
Ben Atatürk’ün yanına koşa koşa gittim. Tabi büyük bir heyecan içindeydim. Atatürk küçüklerle konuşurken onların düzeyine inmesini bilen biriydi. Benim heyecanımı çarçabuk yok etti. Kimsin, kimin kızısın, beni neden görmek istiyorsun? Gibi sorular sordu.
Kendisine anami ve babamı kaybettiğimi, abimin İstiklal Savaşı’na katılıp geri döndüğünü, benim de yatılı okula gitmek istediğimi anlattım.
Peki, dedi, seni evlat olarak alırsam, benimle gelir misin? Ben düşündüm, aileme sorayım efendim, dedim. Atatürk’te ağabeyinin adresini ver de ben kendisiyle konuşayım, o izin verirse, benimle Ankara’ya gelirsin, dedi.
Sayfa 41Kitabı okudu
Sabiha Gökçen anılarında Atatürk'ün kendisini sınamak için bir keresinde şakağına tabancayı dayayıp tetiği çekmesini istediğini anlatıyor. Gözünü kırpmadan bu isteği yerine getirmişti ve 1937 yılında Tunceli (Dersim) dağlarındaki Kürt isyanına karşı bombalama görevine katılmasına izin verildi. Bu kez ona verilen tabanca doluydu ve uçağı düştüğü takdirde isyancıların eline geçmemek için kendini öldürmesi söylenmişti. Harekatın sonunda Ankara askeri havaalanında Atatürk ile Makbule onu karşıladılar.
"Kendinize iyi bakın, sakın disiplinsizlik yapmayın, Türk ulusunun temsil ettiğinizi sakın unutmayın. Dönüşte öğretmen olarak sivil havacı gençlerden kurulu bir ordu yetiştirecek, tarihe böyle geçeceksiniz, yolunuz açık olsun uzayın çocukları."
Gazi'nin sofrası ve Yahya Kemal Beyatlı
Sofra'ya Yahya Kemal Beyatlı'nın katıldığı geceler bir başka olurdu. Atatürk ile Yahya Kemal'in dostluğu bambaşkaydı ve Kurtuluş Savaşı'na dayanan bir arkadaşlıkları vardı. (...)
Sofrada Yahya Kemal'in olması şiir ve edebiyat gecesi yapılacağının işaretiydi. (...) O, Osmanlı ve Cumhuriyet arasında kurulan bir köprü gibiydi. Geçmişi ve geleceği birbirine bağlayan, tarihiyle gurur duyan, Cumhuriyet'i özümsemiş bir şairdi.
"Bu benim ağacım," derdi. Selam vermesine şaşıranlara da "Bu yediğim meyvenin, soluduğum havanın, sığındığım gölgenin bir neferi, en az diğer neferler kadar selama hakkı var," diye açıklama yapardı.
Gökçen, Sen Tam Bir Türk Kızısın (Sabiha Gökçen Anlatıyor)
Biz asker bir ulusuz. Yedisinden yetmişine, kadınından erkeğine asker yaratılmış bir ulus... Biz başkalarının topraklarında, başka insanların mutluluklarında gözü olan bir topluluk değiliz. Türkiye'ye uzanacak eller ister içerden gelsin ister dışardan, kırılmaya kahrolmaya mahkumdur.
Sayfa 59 - 2. Bölüm - Hatıralarla Atatürk ve KadınKitabı okudu
