İstemeye gelmeden önceki zaman içinde geleceğe en anlamlı belgeleri bırakmak. Yüreğimizi satırlara işlemek… onlar bizi biraz daha yaklaşlaştırsın ve yön versin hayatımıza, ister misin? Mektupların yetim kaldığı şu asırda, iletişim çağının onlara getirdiği talihsizliği unuttururcasına bir vefa olarak yazışmak, ısrarla yapmak bunu.
Mektubun nostaljik belgeleri bulunsun kayıtlarımızda .
bir daha nerdesin demeyeceğim. bendesin artık. dudaklarımın değdiği kadehlerdesin. serin yağmurlar getiren bulutlardasın. kah denizlerdesin. kah rüzgardasın. uzaktasın, ama yine bu şehirdesin
bütün mevsimleri bir günde, bütün yılları bir mevsimde yaşamaya razıyım seninle. yanımda olduğun zamanlar nasıl apaydanlık oluyorum, nasıl içim huzurla doluyor
Dün bir şiir daha yazdım senin için. Önce tuttum karşıma oturttum seni, konuşturdum, güldürdüm, ağlattım...
Her halin hoşuma gidiyordu. Kadındın, ama önce insandın. Güzeldin, ama önce iyiydin…
Elbette seni yazacaktım, senin için yazacaktım...
sendeyim, seninleyim, seni yaşıyorum. beni bana bırakma!
senden bir parçayım artık, belki de baştanbaşa sen oldum farkında değilsin. beni bana bırakma!