Ayrılıklar uyandırmalı kör yüreğimi
cehennem yangınlarından ölmeden çıktıysa bedenim;
artık benim olmalıyım, benim.
yeter yüreğimi bir çift gözün ateşine rehin verdiğim.
ateş artığı değildir karşılığımız.
pusatını dağ sisinden alan,
firarırını mermisine emanet eden bir namludur bu eşkiya sevda ki;
zulasında asılı durur kefenlediği ölümü.
ellerinin çeliğine su verilmiştir ta adem'den beri.
bilir ve intihar cüretiyle yoklar yüreğinin tetiğini.
güneşin kızılca kıyametine kuruyan umut dallarını.
yanacaksa cehennemden beter yanmalı!
kim anlar ki eşkiyanın sağlamlığını;
özlemin çiseyle yıkanmış şafak değerini kim?
hani ellerine kuşlar inerdi; karda üşüyen kuşlar...
bahçen kuş sevinçlerinle inlerdi ay şahrud.
EŞKIYA YÜREĞİME ÇIĞ DÜŞTÜ ÜŞÜYORUM HAAA..
AÇ ELLERİNİ...
İnsanların kitaplardan edindiği bilgiler beyinlerinden çok dudaklarının ucunda, ah şahrud ne zaman ulaşacaksın seydunaya.
biliyorum sen yine
parmak uçlarında üşüyorsun.
aramızda kıvrılıp yatan uzaklığa inat, ayaklarınla kasıklarımın kasırgasını,
ellerinle yüreğimde yaktığın ateşi düşlüyorsun.
sularımız sızıp karışıyor ay karanlıkta
ve çırılçıplak bir ırmağa dönüşüyoruz yatağımızda.
apansız pencerende gülümsüyor güneş, ne güzel!
bütün parmakların tıkır tıkır işliyor.
iştahla biliyorsun, yaşamaktır aşk
geceyle gündüzün sessiz geçişimidir bir uyku boyunda
delice bir yangın parmaklarının buzulunda
ah şahrud,
her yerimiz nasıl da şaşırıp kalmaya istekli!